Vuile broek

De man Jacob bracht zijn vuile broek naar de stomerij. Het kind, dat hij uit de branding had geplukt maakte het goed en hij had zich schielijk onttrokken aan dankbetuigingen en lof.

Hij ging zitten op het pleintje ‘Les Vieux Platanes’, waar de mannen van het dorp na de middaghitte heen gingen om van een glas wijn of een pastis te genieten.

Ze knikten hem toe en zeiden kort: “Bien fait, Jacques”, en daar bleef het bij.

Jacob keek naar een hond, die op het plein schooide om te bedelen. De mannen namen altijd wat brood mee om hem te voeden. Zonder veel effect, want het beest bleef broodmager, al die jaren dat Jacob in het dorp woonde.

Jacob liep naar een bistro. “Les pêcheurs perdus”. Een toepasselijke naam, want voor vissers was in het dorp niet veel meer te verdienen. En buitengaats waren er de fabrieksschepen waar niet tegen op te vangen was. Er waren nog twee vissers, die voor de kust heen en weer voeren in de oude traditionele scheepjes. Ook ’s avonds, als ze de oude lantaarns voerden, waarvan het licht weerkaatste in de golven. De zomergasten vonden dat allemaal erg pittoresk, maar ze wisten niet dat de twee schippers werden betaald door het Bureau de Tourisme. Alles draaide om de zomergasten. Pas in november werd het weer enigszins draaglijk in het plaatsje, als de gasten terug gingen naar Parijs of Amsterdam en het weer nog goed genoeg was om buiten te zitten, al was het af en toe met een trui.

Plotseling viel de gespreksmurmel stil. Jacob kwam terug uit de ‘Pêcheurs’, in het gezelschap van een zwarte schoonheid. Wel enigszins de datum van uiterste houdbaarheid naderend, maar nog alleszins in staat de aandacht te trekken.

Jacob had een fles wijn en een pastiskruik bij zich, met bijbehorende glaswerk.

‘Bonjour, Juana.’, mompelden de mannen zacht. 

‘Bonjour, mes vieux. Ici quelques choses à boire. ’ Ze schonk de glazen naar believen in en ze hief het hare richting Jacques. ‘À notre héro.’ De mannen mompelden het haar na. ‘À toi, Jacques.’

Jacob wuifde de lof verlegen weg. ‘Maar ik heb wel een vuile broek.’

Juana lachte. ‘Daar zal ik wel voor zorgen. Geef maar hier.’

De mannetjes smuichelden. Iedereen wist dat Juana er eigenlijk op uit was Jacob in haar netten te verstrikken. Un deuxieme agenda, zogezegd.

‘Nee nee,’zei Jacob, ’très gentille, madame, maar daar zorg ik zelf wel voor’.

Ze stond op. ‘Natuurlijk, Jacques, comme tu veux.’ Er achteraan kon je horen wat ze dacht: ‘mijn tijd komt nog wel.’

Toen ze weg was, zakten de mannetjes weer onderuit op de bankjes. De vrouw was weg. Ze hieven de lege glazen naar haar rug. De rust keerde weer.

h.