Als een schaduw
valt de nacht
een duister laken
maar
zo zuiverend
zo vernieuwend
binnenin
en ik wandel
langs de graven
van zij
die enkel nog fluisteren
als
zachte stemmen
in de wind
in het ruisen van de bomen
hoor jij ze soms ook?
van zij
die nooit rusten
maar eeuwig waken
over hetgene zij verloren
onderweg
en
misschien leef ik zwart
omdat wit mij afschrikt
en grijs voor mij niet meer bestaat
zo kan ik aanvaarden
dat
ik niet meer kan zien
wat ooit heeft bestaan…
Lily May Parker