|
Ogen vol zand
Ik beweeg mijzelf met enig drempelvrees
over stoffige zandvlaktes, loeiende wind
blaast tegen mijn gehavende lichaam
iedere korrel voelt als een kiezelsteen.
Mijn oogleden tranen, schieten vol
als fragmenten voorbij flitsen.
Een branderig gevoel als gevolg
door opwinding, niet langer ben ik tam.
Door jou laat ik mij bedriegen
dat besef dringt nu wel door.
Ik zal dapper tegen jou strijden,
want de zandloper is nog halfvol.
G.E.
04-07-08
|