|
Daar sta je dan, met lege handen de rivier klotst woest over de randen de hemel dreigend zwart machteloosheid dreigt met angst voor het onzekere onbekende iets wat nooit zal wennen vergif suist je lichaam binnenkunnen ze dan echt nietsbeters verzinnen, VERGIF?moeheid spot met je lijftornt steeds weer aan wilskrachthet breekt al je krachten machteloos sta je dan, met lege handen, KIJK! weer een nieuwe lading vergifdat zich aan je lichaam verrijktmaar nooit komt er over je lippenook maar één enkele klacht.
|