|
voortschrijdende trein
over de rails van het leven,
zuchtend door kleurrijke weiden
vervagende wegen in de mist
sussende weerklanken
verdrinkend in noten
één voor één
dwalend door de donkere nacht
misschien dat de aarde ooit
vlak zal zijn en de bloemen
voor eeuwig zullen bloesemen
of het water groen zal kleuren
met de musk geur van
treurende bomen
maar …
tot dan, zal ik hopen
dat de zon opkomen zal
en ooit weer zal ondergaan
tot dan, zullen dromen
sterren slaan en water
wegen vervagen
tot dan zullen
voetstappen vervagen
in zand van wereld
|
