Morgen schijnt de zon alweer.
Zacht is het dan voor de tijd
van het jaar. Duizenden bezems
en vuile straten. Norbert sluit
zijn ramen. Vicky smijt zijn
bloemen weg en werkt om te

vergeten. Ze zou het moeten
weten, dat van haar en het
geluk. Ze maakt het allemaal
maar stuk met haar verlangen.
Dat gunt ze haar van harte en
ze leunt tegen de haat. Ze

heeft zo vaak met haar gepraat.
Gewogen woorden die zo lief
werden ontvangen. Waar steun
aan werd ontleend en ware
vriendschap leek te groeien.
Het wijf kan haar niet boeien.

Doodgaan in de armen van háár
man is wat ze wil. Het zweet
getuigt nog van de ware liefde.
Hij geeft dan bloemen om te
zeggen dat geluk een keuze is.
Té zondag nog voor morgen.