Voor mijzelf zou je De Macht der Muziek op bepaalde wijze toepasselijk kunnen noemen...
    Want ik ben een groot muziekliefhebber, en opgegroeid met klassieke muziek. En toch voel ik altijd een zekere beduchtheid om naar zaalconcerten te gaan waar orkestwerken uitgevoerd worden, omdat ik daar niet goed tegen kan; niet tegen de stortvloed van emoties waarmee ik daar word overspoeld, en die mijn incasseringsvermogen te boven dreigen te gaan.
    Een opname, hoe aangrijpend soms ook, kan ik nog net verdragen. Maar bij een echt concert is het mij vaak of alles onder een enorm vergrootglas worden gelegd: de componist die dit moest beleven en ondergaan, lijkt rond te waren,en ik hoor en zie de musici die met hun instrumenten alles tot in details op mij loslaten. Ik kan er volledig door overrompeld worden, en bijna pijnlijk geraakt door die opstekende storm van het muzikale fenomeen... Ik zou dan het liefst willen weglopen, maar dat is niet altijd goed mogelijk.
    Vaak verbaas ik mij erover dat de uitvoerenden zich niet veel meer geraakt, ja verpletterd voelen door de muzikale krachten die ze oproepen.

Zijn mijn ervaringen zo vreemd en uitzonderlijk? Op een late zondagmiddag in oktober zag ik in onze stad iets eigenaardigs. Ik kwam toevallig voorbij de grote stadsmuziekzaal, net op het moment dat het middagconcert was beëindigd, en de bezoekers naar buiten kwamen.
    Het leek het normale gemêleerde zondagmiddagpubliek. Maar er was iets zeer ongewoons aan. Sommigen huilden, anderen moesten op de stoep worden ondersteund. Ik zag enkelen als verdoofd op de stenen zitten; ze leken totaal gedesoriënteerd; anderen liepen verdwaasd heen en weer. Ik stond aan de grond genageld; wat was er in vredesnaam daarbinnen gebeurd?
    Zou het echt kunnen dat het publiek door wat men deze zondagmiddag muzikaal te verwerken had gekregen, zo ontredderd was dat het slechts wankelend en ontdaan de concertzaal kon verlaten?
    – Ik werd nieuwsgierig welk werk was uitgevoerd. Ik las het thuis in de krant, en dat de compositie inderdaad voor ongewone taferelen had gezorgd. Het betrof niet eens een bijzonder stuk; wel van een buitengewoon grootse opzet, met extra uitgebreid orkest, tien solisten en twee koren, van een nog vrij onbekende componist. Typisch een symfonie voor na de pauze. In Denemarken had de uitvoering tot overeenkomstige reacties geleid, stond er bij in de krant. Men had in dit verband gesproken over het "ultieme woeden van het orkest".
    Ik moet erkennen dat ik aanvankelijk nogal getroffen was door de aanblik van zoveel redeloze mensen. En tegelijk tot stomheid geslagen over dit effect. Maar al gauw kreeg ik enige twijfel. Ik meende dat, ondanks mijn eigen overgevoeligheden voor klanken, het eenvoudig niet mogelijk kon zijn dat zoveel toehoorders zo massaal door muziek als murw geslagen naar buiten waren gekomen.

Ik hoorde later dat op verscheidene universiteiten onderzoekingen gaande waren geweest over "de macht der muziek". Ook in ons eigen land bleken er studenten bij dat zondagmiddagconcert betrokken te zijn. –
    Maar de werkelijkheid bleek weer eens prozaïscher dan elke illusie, zoals vaker. Met de onderzoeken was nogal geknoeid. Nadat men bij eerdere experimenten had geconstateerd dat aan de uitkomst geen zinnige conclusie kon worden verbonden, had men het concertpubliek heimelijk een mengsel van drugs toegediend, door tijdens de pauze stiekem iets in de koffie te doen.
    Zodat de algehele ontreddering niet door de macht der muziek kwam, maar door de werking van goedkope drugs.
    – Typische studentengrap? Ja. Van verschillende kanten eiste men maatregelen tegen de betrokken fraudeurs, die ook nog alles minutieus bleken te hebben gefilmd, zonder de betrokkenen daarvan op de hoogte hebben gesteld. Een strafklacht hing in de lucht,

Hoe deze kwestie afgelopen is, is mij verder onbekend. Ik kom, gezien mijn eigen muzikale overgevoeligheid, ook niet tot een oordeel of het nu wel of niet mogelijk zou zijn.
    – Al met al zorgde deze zaak bij de muziekliefhebbers voor stof tot enig nadenken over de grenzen en de macht der muziek. – Voordat de kwestie weer verdween, en men weer over ging tot de orde van de dag.