Pianoconcert nr. 2, Bartók

        Alom het dode gras.
        Van razernij de bittere paukenslagen,
        Die blazers storen, sarcastisch en beducht.
        Soms hoor ik de woede van 't klavier dat zucht.
        Muggen als centen dansen in de lucht
        Tussen boonstaken van meters, in dubbele rij,
        Die uit manshoge fletsgroene warreling groeien,
        Spannen drooglijnen notenbalken diagonaal door de tuin,
        Waarop 't concert staat, dat geen einde vindt.
        De strijkers links, het koper rechts.
        Ontdek ik het, waar al zijn oorsprong begint?

        Ik moet gaan zoeken naar de bron der muziek.
        'k Loer achter de schutting, sluip over het puin,
        En werp een staak door een gat in de planken,
        Die wolken van zand in de struiken doet landen,
        Waar de regenboog bloeit uit een kruik van arduin.

        Ik vind nergens een spoor van 't opstandig bezweren.
        Ik sluip naar het huis en roep ze naar buiten.
        Ze komen bedremmeld, de handen afwerend.
        Ik vraag of ze alles goed hebben gehoord en
        Waarom zij mijn eenzaamheid hebben verstoord.