 |
| Schrikkeltijd - 08:44 03-03-2010 |
|
|
Op het laatste moment besloot ik toch te gaan. Naar de man die mij, ik was amper 12, liet voelen. Hij was een van de mannen, het waren steeds mannen, die een zaadje in mij plantte. Nee ik heb het niet over seks, maar over liefde, Echte Liefde. Over de man die mij liet voelen wat performen was, wat theater kan zijn. Over de man die mede zorgde voor mijn onvoorwaardelijke liefde voor theater. Over theater dat door het persoonlijke verhaal een universele waarheid blootlegt. Over de sublieme theatervaring waar ik vanaf dat moment naar op zoek ging en die ik eens in de zoveel tijd heb mogen ervaren.
Vanavond was hij dus in Rotterdam. Op het laatste moment kocht ik de laatste twee kaartjes en belandde op de achterste rij, voorbereid op een grote desillusie. Zoals Swiebertje en Pipo jaren later opeens heel knullig bleken te zijn, zou ook hij ongetwijfeld door de mand vallen. Eerlijk gezegd was ik daar bang voor, doodsbenauwd was ik, precies daarom had ik getwijfeld tot het allerlaatste moment. Destijds was hij groter op de televisie dan nu in het theater. Ik was klein en zat dichtbij, nu was hij niet groter dan mijn hand en zat ik zo ver als maar mogelijk was. De ultieme test, kon hij mij, zoveel jaar later, nog steeds raken?
Ik voelde me blij. Ik voelde me triest. Vreugde en verdriet wisselden elkaar af en maakten plaats voor een prettig soort weemoed, saudade, melancholie. En voor ik het wist stroomden de tranen over mijn gezicht. Bravo monsieur le monde. Wat een energie, wat een uitstraling. In de pauze ontmoette ik een vriendin. Ook zij bekende dat ze al twee keer met tranen over haar wangen had gezeten. Ik dacht persoonlijk geraakt te zijn, maar blijkbaar gebeurde er iets magisch, iets dat het persoonlijke oversteeg en de ervaring universeel maakte.
Het persoonlijke verhaal, ook de keerzijde van de liefde moet je leven om erover te kunnen schrijven, vloeide als vanzelf steeds meer over in het universele verhaal van de wereld. Een verhaal over drie woorden: liefde, vriendschap en zon. De persoonlijk catharsis zat voor de pauze, na de pauze was er een berustend ondergaan en een voluit genieten van de schoonheid van muziek en een overweldigende theaterpersoonlijkheid.
Ook nu, ruim twintig jaar later, herinner ik me weer, ben ik er opnieuw van doordrongen wat theater kan zijn.
De man die de zaal omarmde, de wereld in zijn armen sloot, sloot mij opnieuw in zijn armen, en ik sloot de wereld in de mijne. . 
|
|
|
Reactie gegeven door Schrikkeltijd - 23:41 03-03-2010 |
|
|
|
Dank Warket. Dit schrijven valt voor mij niet echt onder proza, dat vind ik een te groot woord. Ik plaatste het met het label column. Recensie zou ook kunnen.
En ik schrijf niet zo veel proza, misschien ben ik daar wel te ongedurig voor, swoorden laten zich net iets sneller door mij vangen in een gedicht. Maar wie weet komt er binnenkort weer eens iets uit de pen.
Amanda, mooi. Dat beeld had ik zelf nog niet, dank!
|
|
Reactie gegeven door Amanda Malinka - 12:22 03-03-2010 |
|
|
|
Ik zie het kind zitten dat haar nog droom nog even mocht behouden..
|
|
Reactie gegeven door warket - 09:50 03-03-2010 |
|
|
|
Une belle histoire, zorgvuldig geschreven en boeiend gelezen.
Ik vind het een beetje spijtig nooit proza van u te lezen.
groet
warket
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
