Nu de stilte van de bogen

- de structuur van binten -

om me heen valt

en het licht met speels gemak bespant,

nu wijkt het

brandpunt uit de regels.

Ik lijk op het verschiet

van streven, heb mezelf

opgenomen in de woorden,

die ik word.

De bestemming is verschoven

naar een ruimte waar de

taal in groeit.

Ik zwijg bedrukt door de betekenis;

het zijn de vezels die de koorde

vormen in de kromming van begrip.

Doorgaans rek ik mijn bestaan

uit klein plezier,

een willekeurig punt.

(280303)