|
|
|
hoe een groot schrijver zo klein worden kan de kist, eenvoudig strak op sokkel met witte roosjes
overal zijn ogen, mensen die spreken en buiten wachten in groepjes wolken schudden zich uit
er hangen mantelmeeuwen boven de stad, zij roepen hem naar zee, dwars door klei, polderland en dijken
Bourlaschouwburg loopt langzaam leeg, kaartjes met een foto van hem vallen voor etalages van Louis Vuitton
zie hem gaan door het land langs wuivend riet, trots met al zijn werk nog bij hem onvermoeibaar, in de golven
waar de mantelmeeuwen het zwart op hun vleugels uitslaan, soms even verdwijnen achter de slapende koppen
|
|