Weg
‘Hoe je het doet, doe je het, maar dat wijf mot weg.’
Wel wel. Cornelis komt uit de kast. De grote baas. Ik had het natuurlijk allang zien aankomen, maar dat hij het zo expliciet zou stellen, is een nieuw element in de machtsstrijd.
‘Zo. En hoe had je je dat voorgesteld?’
‘Daarvoor heb ik jou.’
Precies. De troubleshooter met een goeie pers bij de vrouwen. Toch maar even doorvragen.
‘Wat bedoel je?’
‘Nou, jij moet er voor zorgen dat ze oprot. Koste wat kost.’
Kijk, now he’s talking. Want ik vertaal dat naar verschillende invalshoeken. In eerste instantie natuurlijk de poen, in termen van een directie investering. Hunnerzijds dus. Handje contantje, op een van mijn wat verdoken rekeningen in het buitenland. Exotische streken als Mexico, om Manila niet te vergeten. En ik heb een nieuwe vriendin nodig. De oude is versleten en heeft geen nieuwe inbreng meer.
Pa moet aan zijn oude dag denken. Dat duurt weliswaar nog wel even, maar een mens moet vooruit zien.
Maar indirect is er de sociale invalshoek
Kijk, ik mag niet mopperen over mijn carrière, maar om nou te zeggen, wat houdt het over, nee. Net boven het middle-management, maar nog niet de grote beslissingen.
Dat moet veranderen en daar gaat Ida me bij helpen.
Ida? Ja, Ida, want zo heet de dame in kwestie. Die mot er uit, volgens Cornelis. De baas dus.
Wie ik ben? Ik ben Lex. Een wat schimmige figuur volgens velen, die op zachte managementsloffen door de company schaatst en dingen regelt. Aangenaam. Hoe maakt u het. Ik vertel later verder.