Opa en Oma

‘Opa?’
‘Ja, Klaartje.’
‘Opa, oma is er niet meer, hè?’
Waar dat nou ineens vandaan komt. Ze heeft Gretha nauwelijks gekend.
‘Nee, oma is elders.’
‘Elders? Bedoel je in de hemel?’
‘Nee, dat is niet aan te nemen.’
Dat zou mijn vertrouwen in de bovenaardse rechtspraak ook ernstig beschadigen.
‘Nee, Klaartje, het laatste wat ik heb gehoord is dat ze in Rawalpindi zit.’
‘Ralpinda?’
‘Nee, Ra-wal-pin-di. In India.’
Denk ik. Ik heb niet de moeite genomen het op te zoeken.
‘Dat zei ik toch. Pinda. Maar wat doet ze daar dan?’
‘Zoeken.’
‘Zoeken? Waarnaar dan?’
‘Haar identiteit.’
‘Oh, maar dat is hier, opa. Gisteren zag ik een kaartje ...’
‘Nee, geen identiteitsbewijs. Gewoon, d'r eigen.’
‘Is ze d’r eigen kwijt? Hoe kan dat nou.’
‘Tja, dat zei ze.’
Met een fijn gevoel voor netelige situaties haalt ze wat te drinken voor me.
‘Je zag er zo zielig uit, opa.’
Gretig drink ik de cola op, waar ik normaal de pest aan heb.
‘Opa?’
Als het kleine vrouwtje dat ze is, blijft ze doorgaan tot ze het naadje van de kous weet.
‘Ja?’
‘Hield jij van oma?’
Ik wou dat haar moeder kwam. Die loopt altijd om ons heen te trutten als ze ons ziet praten. Nu is ze nergens. Dus ik moet het diepe in.
‘Ja, ik hield zielsveel van haar.’
‘Waarom is ze dan naar Pinda toe? Hield zij niet van jou?’
Niet overdadig. Voor haar was aan vreemdgaan niets vreemds. Ze had zo een leidende functie kunnen aanvaarden bij Het Goede Bed. Zoveel bedden als zij heeft gezien, daar kan geen verkoper tegen op. En een adviesfunctie bij een fabrikant van kleinere auto's zou ook prima gegaan zijn: ze wist precies wat er in een kleine auto allemaal kon. Onder het rijden.
‘Jawel, ze hield wel van me, op haar manier.’
‘Dan ga jij zeker een keer naar Pinda toe?’
Over mijn dode lichaam.
‘Nee meid, ik blijf liever bij jou.’
‘Hè, gelukkig opa. Wij hebben hier ook pinda's.’

hendrik