Een zeer slechte nacht deed me om 01:20 wakker maken van de kou, weggekropen dicht tegen de ruiten van de Hema besefte ik me al snel 1 ding.
Dit is ondragelijk en voel dagelijks de minachting van de mensen die me bekijken, ik ben niets meer dan afval, het uitschot van de maatschappij die door familie en vrienden uitgekotst is.
Mijn stramme lichaam vecht tegen de kou van de vloer en ga in fase van depressiviteit met een buigend hoofd aan de wandel om nog enigszins warm te worden.
Ik besef nu zeer goed “ik mis me doos” de warmte, en alles erom heen, na een 2 uur te hebben gewandeld zit ik dan weer op mijn plekje en zoek wat warmte op van de gratis verkregen lucifers.
Het ontsteken ervan geef me al snel hersenspinsels met beelden erbij, ik mis je warmte, me kont tegen jou zij, je haren maar dan zonder schimmel erbij.

Al snel schrik ik wakker Meneer, Meneer koffie, nu besef ik dit is de werkelijkheid, ik lig tegen de deur van de Hema.
De heimwee is weer werkelijkheid, we hebben van elkaar kunnen genieten maar mijn kartonnen doos is net als ik verpulverd en als afval afgedankt.