|
Jezelf.
Je hebt hem altijd bij je.
In je buik.
Voor velen onder ons nog niet geweten. Onbekend en dikwijls
onbemind. Of onderuit geschopt. Verschoven.
Je eerste cel.
Geconcipieerd toen ooit een man en vrouw een samenspel
probeerden klaar te spelen, al dan niet verkrampt, onthutst of
eindeloos verliefd en opgejaagd doorheen hun ganse lijf en
overvolle leden.
Nog nooit gedacht hoe ooit een kwispelende zaadgestuurde cel
op zoek ging naar een losgesprongen eitje onderweg naar mee
dan zij alleen...?
Vanuit die stuwing groeit in eindeloos vermenigvuldigen, met
doorgegeven programmering van de onderdelen... weer een
mens. Omgeven door gereedschap, armen, hoofd en benen, pezen om te rekken, spieren om te plooien, te bewegen en te strekken, spek en 'vlees' om alles bij elkaar te houden, bot en...
...heel veel water, meer of minder vet als om de boel te smeren,
huid om alles wat van binnen zit voorbeeldig op zijn plaats te kunnen houden, ongeveer - wie heeft er soms geen buikje, ongewenste zweren of een onverwachte stulp die je verrast -
en heel veel materiaal zo overal verspreid om alles te verteren wat je nodig hebt om energie heel vlotjes te beheren.
Energie. Het is niets meer maar ook niets minder dan...
het leven dat doorheen de cellen stroomt, hen doet bewegen
- trillen noemt men dan zoiets - om alles op zijn voorbestemde plaats en volgens ingebouwden voorgeprogrammeerde taken te beheren.
'Leven' is wat cellen doen, zich prettig voelen, doen waar ze voor dienen. Zijn zoals ze zijn.
Bewegen. Stilstaan is het einde. Doen ze niet.
Ze vormen delen. Houden van groeperen, bouwen vormen van
de lichaamsdelen: maag, de nieren, hart en lever, milt en darmen, hart en ogen om te zien en hersenen om alles te besturen,
longen om te wisselen en handen om te geven en te nemen.
Zonder druk van buitenaf als 't kan.
We zijn gewoon een massa onderdeeltjes die gaan trillen,
stromen, tintelen en beven, in een levend evenwicht, of
ongeveer toch want er dreigt voortdurend druk van buitenaf
om toch maar niet gewoon te doen wat ons bevalt.
Of denkpatronen binnenin die - ooit geleerd of gaandeweg steeds ingehamerd, - 'ondervonden' noemt men dat - gaan zeggen wat er hoort en wat niet past wanneer je 'groot' wil worden, streng volwassen, flink gelovig of getraind. Beheerst.
We leven minder dan. We denken meer dan voelen.
Denken we.
Alsof ons denken steeds probeert om voelen te bevelen, te regeren.
'Hé, dat kan je toch niet maken...! Hou je aan de regels!
(Welke regels? Wiè zijn weten?) Denk eens wat een ander wel zou denken als je...
Tracht je te beheersen! Doe niet...! Voel niet wat je...
Luister niet! Blijf doof!
Verdoof!
De druk wordt groter.
Laat steeds minder plaats om te bewegen.
Houdt de cellen heel 'beheerst' steeds in een greep en op een plaats waar minder ruimte is.
En als je lang genoeg het leven van de onderdelen onder druk zet,
gaan ze reageren... gaan ze vechten voor hun ruimte, gaan ze seinen geven, pijn verspreiden... tot ze gaan blokkeren, afgemeten klonteren, verstijven, minder vlot bewegen.
Weet je... dat je maag, je lever moèt bewegen!? Op en neer, in
rolverdeling koesteren, verteren, heen en weer...
Besef je dat je hart moet kunnen roefelen, je longen moeten kunnen zuiveren en pompen, je blaas zich moet gaan ledigen - op tijd -
wanneer niet jij of eender welke klok het aangeeft...
... dat prostaten die vergroten en verdrogen door te weinig 'leven'
gaan blokkeren... dat een buik, die bij gebrek aan donzig schuren tegen rug en billen van een ander door zijn ingehouden angst
gaat spannen, door gaat wegen als verloren, koud gaat voelen als versleten, stil gaat treuren, stil... niet meer bewegen.
Stromen moet je.
Laten komen wat er komt.
Niet vragen wat er kan. Al doende leer je... dat de grenzen die de cellen stellen niet besloten liggen in je hoofd, niet sluimeren in wetten om je vel te strikken, helemaal geen veiligheid of rijkdom garanderen...
... maar wel zekerheid dat onderweg
gezondheid met een vleugje voelen alles kan
begrijpen en voorzien om
lang en goed te
Leven
Uit: 'Krant en Klaar' 1ste jrg nr 2 Wim Haazen
|
