moonshined meadows twinkle inside me

met deze kleffe titel open ik een oude stoffige doos, die in mij vocht zit te vergaren en reeds voorzien van schimmelharen haar geheimen verteert

het is mijn duistere kant die blinkt en mijn goede kant die slinkt, en al wat ik zie is donkergroen onder mijn voeten

in deze nevelige weiden zal ik de duivel ontmoeten

hij tokkelt de snaren van mijn snerende zielenwerk, mijn zwarte zwerk vol lichtvretende sterren, die zich ontginderen in het niete, het onverschiete, het verdriete

ik zie de lucht niet meer en hap naar adem

een engel grijpt me bij de haren en ik keel hem, vragend naar zijn levenslied

is het deze vleerduivel die mij beslinkst?

hij die daar wiekend naar mij nadert, in luchten vergadert en zwaveltermieken doet walmen tot de spinsels in m’n hoofd geroofd van gatenkaas mij dwaas doen inzien dat ik bezig ben te bijzien en niet zie wat het veld verdient van weidse blikken en dat in mij ligt te snikken om de aandacht van mijn geest

wat ontwaar ik om ter meest?

dit duivelse zielenspel van hellehelpers is het meeleefmerg door de puntjes van mijn tenen aan het zuigen

en ik zie alleen mijn eigen zwart

het groene hart van arda, dat geboren wordt onder de grasvlaktes, gaat glanzend aan mij voorbij, en ik ben blij dat ik inadem en dat mijn lever nog werkt