mijn vruchtbaarheidsgodin, met je dampende hammen en je eetbare tepelzwammen

met je verdwaallokkende plooien, waar ik kruimels in moet gooien

om de weg terug te vinden als ik in en uit jou reis

jouw blonde manen schitteren als zonnen, onder wiens donzige schaduw ik mij kan herbronnen, na de wekelijkse stressjacht op geldossen en gelukpaarden

met jouw drilborsten die me bij het penetreren hypnotiseren,

als ware ik de sjamaan die van zijn liefdeswortel heeft gegeten

ooit heb ik in je gebeten omdat ik dacht dat je een pudding was

jouw levendige massa verzwaart de zwaartekracht, je wangen zijn zo mollig zacht

je mond is als een spuitkanon, een levensvreugdfontein

ik zou mijn benen geven, om weer je eekhoorntje te zijn

want nu ben je geofferd, aan de god van het klimaat

ons eens zo vruchtbaar leven, maar nu is het te laat

je bloed bevloeit de gronden, om gewassen te voorzien,

voor akkers die verdorden, nu herbloeien ze misschien

je lokken wapperen in de wind, en doen in bomen de dieren dromen,

die wij dan kunnen vangen, ik zou me voor zo’n haar verhangen

je borsten en je billen, op een ketel gezet, gesmolten tot vet,

en iedereen kliederend kraaien van de pret, en ik zat in jouw

huidentent te mokken

keer nu weder, keer het weder, zodat je offer ongedaan wordt en

je lijvigheid van mij wordt

ik wil je komen bevrijden, waar je walmt als was in het zand

want samen met jouw ledematen, is ook mijn hart verbrand

ik wil je komen zoeken, in de spleten van mijn geest

hoe lang is het geleden, dat we samen vruchtbaar zijn geweest?

jouw offer deed me pijn, ik wil weer je konijntje zijn

in de troebelen der tijd, heb je ooit mijn onmacht bevrijd, en

het leven lust gegeven en me in jouw welvingen geweven

god van de donder, godin van de wind, heer van de zon en het weer,

kom me te hulp, ik doe zo zeer

herschep mijn molshoop, mijn venusvreugdeheuvel, oh machtsman

van de donder, ik kan niet zonder, zonder mijn vruchtbaarheidsgodin

regen uit mijn ogen zal in de grond verdrogen

al één donderwolk heb je zo haar water doen storten

mijn godin van de dolle aarde, omarm me in uw schoot,

die ge voor mij hebt ontbloot

ontvang me in uw duistergangen, want ik trek weg en zoek de leegte op

nu zijt ge overal en nergens, en ik zal de zwerver worden,

in uw verleden en uw heden, in uw groene levenspracht,

in uw duistere dondernacht

kom hier dat ik u teder verkracht, zodat ge dan mijn zaad verzacht,

dat ik in u dien te strooien om uw hemelsheid te rooien

ik trek naar het heelal waarin ge zijt verwaaid

uw dikbuikige offer heeft de hemelen verdraaid

laat me nu mijn tocht be-eindigen, want altijd boom ik door en

verdwaal tussen de bomen die uit uw vruchtbaarheid zijn voortgekomen

ik ben in u, met u, tot u, rond u, ik vond u, ik zoek u, ik haat u, ik laat u,

ik dwaal door m’n hoofd, van zinnen beroofd, met woorden bestraft,

ik pleng voor u mijn zangen met het speeksel van mijn geest

oh godin van het verlangen, kom hier dat ik uw wereld bezwanger

ge zijt me ontnomen, ik zie u en voel u, ge tintelt op mijn huid

mijn offer, mijn hemel, mijn eeuwige bruid