als ergens het morgenrood doorbreekt, onder jouw dalende blikken,

laat ons dan verbonden zijn door romantische aspiraties

want al bevinden we ons in verschillende naties

en hebben we mekander nooit gezien

jij bent het avondland waar ik in wil verdwalen

jij bent de morgendauw die blinkt in alle talen

en reeds van hier voel ik het gras onder je voeten

en dan bedenk ik dat ik je nooit zal ontmoeten

want wij zijn gedoemd om apart samen te zijn

delend dezelfde pijn van ontbrekende verbeelding,

en de slijtage van onze moegetergde geest

smachtend om elkaars armen te omarmen, wensen te verwarmen,

naar elkanders horizons te turen, ons samen in het liefdesvuur te sturen

denk je ook aan mij in deze donkere uren?

of ben je slechts een foto van gebroken glas?

een spiegelbeeld dat nimmer was, een doodgeboren ideaal, een nooit gesproken

dode taal van liefdesspel en spelgenot, van jammersmacht en liefdesnacht,

van shakespeariaanse fantasie, is ’t daarom dak u nimmer zie?

zijt gij een engel in mijn hoofd, die me van mijn verstand berooft?

zijt ge een poster aan mijn wand, altijd aan de overkant,

nooit nog in mijn innerkant, altijd aan de winnerskant,,

omdat ge altijd blij blijft staren, met gesponnen haren van vlas in de zon

niet wetend dat ik ooit begon, om eindeloos naar u te turen,

en uit uw blik genot te puren

waarom beweegt mijn poster niet? kom eruit véronique, kom eruit!