|
op haar eentje zit ze rustig
zonder wachten als de tijd zelf,
voorzichtig ga ik naast haar door
ontsteek het eerste vuur van de dag
ik vertel haar niets:ze weet wat
ik zeggen wil en bezegelt de intieme
band door de geur van de eerste koffie
te laten doordringen als volle morgen
nooit kan ik haar laten proeven
de eerste pendeltreinen denderen
overvol met beademde ruiten naar
het stadsgewoel voor het dagelijks gewin
kinderen, te vroeg gewekt, worden opgeborgen
en de files sluipen verder in hun
gehaaste slakkengang,kilometers ergernis
er blijft echter nog zoveel af te betalen
veel te vroeg valt de avond samen met de exodus
het gezinnetje herenigd wist het dagelijks leed
met soaps en ander wereldleed
ik knipoog naar mijn vroege afspraak
|