Wim zweet zijn demonen uit
rond elven en vergeet dan
wat er is gezegd. Dat is maar
beter ook. Het was niet mooi.
Niet voor hem. Veel te zwaar
die woorden. Te waar en zonder
glans. Elke dag een laatste
kans is beter dan de hoop
op het vreselijke wonder dat
structuur en inhoud geeft.
Hij leeft en beeft en trekt en rukt
de sterren van 't plafond.