|
uitkomend onder 't bladerdak van
reusachtige eiken, kersenbomen en
grote acacia’s en 't oude huis zien
op 't allerlaatste moment: zwartbruin
hout vormt het gebinte en glas als
gebogen oogleden; stappen door
't eigen verlangen over overwoekerde
inrit haastig schrijdend in een eerste
omarming van gisteren en droom
en kijk, in schaduwruimte mezelf als
een schuchtere knaap, ontvluchtend
droef woordloos gevraag;
het huis, met klimop berankt
als droomadres in mij gevangen
buigt als ogenblik in mijn wezen
geen antwoord gevende moeder
noch vader; slechts knikkend na elke zin
ga ik het pad verder af
zoek het verdreven lachen
waar stilte 't verval deelt:
elk scheefgezakt venster
elke gebroken tegel
in 't verschuiven van jeugd
naar leven dat verveelt
en het geluk met mij heult
sunset 16-01-2014
http://sunset.deds.nl
|