Het is rustig boven zee  

ik verzamel resten en kisten
in het zand
met wat mensen telt
hier boven in het hoofd
tuur ik, naar wat beelden

langer dan het zicht
dat steeds verandert als ik
de enige meeuw in mijn soort
een witte duif voorbij scheer,

ik zwaai naar hen
die me luid verzekeren
dat ik denk
dat dit mij eeuwig bij zal blijven
een toeschouwer

die recht door de gaten in de huid
van een wereld kijkt
die roest,
totdat ik,
snaterend het zand raak