|
Ik toog naar de glasblazer en vroeg;
" Kunt u mij een echtgenoot blazen,met
glazen ogen zodat hij me goed ziet, dus
niet een die een leesbril nodig heeft
en, als u dan toch aan het blazen gaat
laat zijn mond dan van bergkristal zijn
waar woorden klaterend uit tateren en ik
naar zijn spraakwaterval luisteren zal".
Hij maakte zijn wangen bol en blies
de man van glas alsof het de gewoonste
zaak van de wereld was. Het ging pas fout
toen ik hem toe ging zingen; "Ik heb je lief
van onderen uit mijn maag". En daar graag
mijn kopstem bij gebruikte. Hij schrok zich
te barsten en brak, zijn laatste woorden
waren;" Schat, nu ik gebroken ben, ga ik, man
zonder knoken, het liefst naar de glasrustbak.
U begrijpt wel, ik ben in diepe rouw..
|