|
sunset - 09:19 24-08-2007 |
|
|
blik niet terug op de lente één dood te vroeg op haar dorpel
en het glinsterend dauwvocht op mijn wimpers vloeit weer in mijn oog terug als ik de woorden tel, de stomme woorden uur na uur, minuut na minuut in ’t ritme van seconden tijd
verjaag ze niet, ‘t herinneren blijft ondanks jaarringen spijt
zelfs wanneer elke boom die in ons groeit uiteindelijk geveld, draai ik me nog naar je om laat mijn gedichte regels herinnering kiezen voor ik ze af voer over verloren ringen die enkel nog de bast van ons tonen
sunset 24-08-2007
|
|
|
Reactie gegeven door sunset - 15:33 24-08-2007 |
|
|
|
aan: friesbloed
Dank je voor deze uitegebreide reactie van jou.
Ik las met aandacht jouw mooi verwoordingen waarmee je een nieuw 'jouw' gedicht creërd. Maar, zoals ik al zeg, 'jouw verwoordingen', dus niet meer mijn gedicht (al vleit het me dat ik je kan inspireren).
Voor mij kun je wel degelijk meerdere keren, zelfs in één leven, en verschillende doden sterven. Je hebt de kleine dood (als beeld van het ultieme moment van klaarkomen) ; je hebt de verschillende liefdesdoden enz - ik zie en voel dat wel degelijk wannneer ik schrijf ' één dood te vroeg '; wat dat verjagen betreft, ik wil mijn woorden - gekregen of gegeven - niet verjaagd zien (wat wel degelijk dikwijls gebeurt bij 'scheiden' - om welke reden dan ook). Vandaar dus dat voor mij het cursieve blijft *glimlacht*
Groetjes en nog een fijne dag verder, sunset
|
|
Reactie gegeven door Ries - 13:23 24-08-2007 |
|
|
|
ik weet het niet, ondankks dat ik persoonlijk van opleuken in cursiefjes houd, begrijp ik het nut en noodzaak niet hier. Verder is het eerste cursiefje iets voor de kat met de negen levens; "één dood". Volgen er meer dan en is Hein tegenwoordig in concurrentie met Lucifer?
De tweede evenzo, roept vragen op. Wie verjaagd wat en wanneer of waarom? Bovendien, "laajewewelweze" welke boom ervaart zijn eigne ingeslotenheid als spijt. Ik zie ze alleen maar als zwelgbasten genoegzaam verhouten rondom hun kern. Dus hup niet getreuzeld en weg met de cursieven, ze misleiden slechts en met wat vormsnoei kom ik hierop uit:
zelfs wanneer de boom
die in ons groeide geveld wordt,
val ik nog naar je om
laat ik mij de herinnering kiezen
in de opgeslagen jaarringen
die nog door bast omgeven zijn
daar glinsterend het hars als dauwvocht
mijn wimpers verkleeft
zodat mijn oogopslag verdicht
ik de woorden tel die uur na uur
de jaren telt in winterringen van de kou
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|