het is zo’n dag dat het gorgelt in mijn hoofd

en er kleuren vervloeien met een kraspen;

vol krapte op de fontanellen, waar

een mooie Bordeaux ook geen uitkomst meer biedt

ik mij neervlij in het gras

aan de voet van de spar in perceel 6

en mijn hoofd in zijn schors begraaf

om hem te horen ruisen zoals hij zelf luistert

ik wil zijn sappen tot mij nemen

tot zijn houtvaten één zijn met mijn aderen

voelen dat zwartwitte vogels in mijn takken nestelen

maar hun stront mij niet meer deert