De gedicteerde dictator
De woorden komen losjes uit haar mond, misschien zelf iets te
denk ik terwijl ze met haar hele lichaam
er een goed ingeoefende tweede dimensie aan toe voegt.
Kijken en luisteren lijkt nu wel van levensbelang.
Terwijl ze dan sierlijk op schrijft wat haar al is voor geschreven
Moet ik toch even slikken en zit ik met ferm wat medeleven.
Alsof ze alleen voor die paar woorden lijkt te leven.
Het zou ook allemaal zoveel geloofwaardiger lijken,
moest het niet al voor ons liggen.
Of moesten we niet weten
dat ze net die grote fout uit de cursus heeft overgeschreven.