Paden.

 

 

 

Ik was een schaap in een eindeloze weide. Genoeg gras te eten en vooral: veel ruimte om te lopen. Ik kon de eeuwigheid opzoeken en nog niet het prikkeldraad voelen aan de rand van dit stille paradijs. Ver boven mij straalden nog enkele sterren, maar ik hechtte er geen waarde aan.

 
Diep verzonken in mijn eigen hoofd en zelfmedelijden stapte ik door, de uitdijende beek strategisch ontwijkend en af en toe een slok nemen uit het vers meanderende water.

 
Doordat ik telkens met mezelf bezig was, merkte ik niet op dat het vocht dat ik tot mij nam, kristalhelder was, dat de planten langs de beek groener waren dan in het veld en de bessen groter waren dan elders in deze weide.

 
Ik zoek verder naar mijn herder, maar voel mijn benen al lang niet meer. De vlakte is te groot gebleken om in één dag over te steken en langzaamaan kniel ik neer. Ik voel me vereenzaamd en alleen gelaten.

 
In de verte zie ik bergen uit de horizon opkomen en daar, tussen twee kleine heuvels door, zie ik ook de beek ontspringen. De nacht zal ik daar doorbrengen besluit ik en ‘k strompel erheen. Niemand die me tegenhoudt, ondanks dat er genoeg anderen naast me staan. En doordat ik mezelf vervloek voor het trage lopen, merk ik niet dat al die gezichten naar me kijken. Mij opnemen in hun gedachten en herinneringen, terwijl geen van hen ooit nog in mijn hoofd zal terugkeren.

 
Zij vormen een erehaag voor mij uit; maken een pad, maar ik zie enkel de stenen voor mij. Ze zijn gehavend, versleten en oud. Maar niets in mij komt op de gedachte dat er al velen mij voor zijn gegaan. Velen die mij nu staan toe te kijken hoe ik het pad oploop, rechtstreeks naar de bron van waar ik mijn nacht wil doorbrengen. “Want morgen is er weer een dag, een nacht en ben ik weer alleen”, dacht ik nog toen ik mijn hoofd in m’n handen verborg.

 
Bij het eerste ochtendgloren open ik m’n ogen; schudt de slaap uit mijn lamgelegen armen en zet m’n ene voet weer voor de ander. Niets lijkt veranderd; de gezichten staren me nog steeds aan, en ik blijf bezig in mijn eigen verdriet, zuig me vast in een vacuüm van teloorgang.

Plots wijken de mensen uiteen en vormen een tweede pad voor mijn neus. Deze verandering had ik niet verwacht en ik zie nu pas hoe de mensen naar mij kijken: hoopvol, vol vertrouwen. Ik begrijp het niet, want ik ben de negativiteit zelve.

 
Eén van de mensen komt naar voren en pakt mijn hand vast. Verbaasd kijk ik ernaar en zie hoe glad de huid is, als van een jong persoon die nooit heeft hoeven werken. Voorzichtig voel ik aan de hand, alsof ik daaruit zou kunnen opmaken of deze persoon te vertrouwen is of niet. Zijn stem klinkt dan zacht, alsof hij weet dat hij me kan breken wanneer hij de verkeerde woorden zou gebruiken, en zegt: “Twee dagen al zien we u kruipen door het stof, verbeten, verloren in zelfmedelijden. Verzonken in gedachtengangen waar wij enkel naar kunnen gissen. U zag het pad niet dat wij schiepen voor uw ogen, noch de weg die wij allemaal u zijn voorgegaan. U ziet enkel de oudheid, de vergankelijkheid, de slijtageslag van de tijd.
 Geen moment heeft u opgekeken, u verwonderd over de weide, de beek, de bomen, planten of het fruit langs uw route. Pas nu, nu wij allen het pad veranderd hebben en ik uw hand nam, ziet u met eigen ogen met hoevelen wij zijn.”

 
Ik keek naar hem op en zag twee grijze ogen achter een gerimpeld gezicht schuilgaan. Het strookte totaal niet met de zachte, egale handen die nog steeds de mijne vasthielden. Ik keek achterom en zag dat de mensen mij hadden ingesloten, met enkel de splitsing voor mij.
 
Beide wegen liepen langs eenzelfde heuvel, met eenzelfde boom en ik keek de man verward aan.

 “Het is dezelfde route, maar bij één zult u door het stof blijven kruipen, de vergankelijkheid van de stenen onder uw voeten zien, het bloed uit blaren zien etteren en uzelf weg zien kwijnen in nog meer misère. Het andere pad zal niet anders zijn, maar hoe dan ook, zullen wij blijven kijken, wachten tot de dag komt dat ook u in zult zien, dat de weg al voor u belopen is.”