om het over de blauwe pluisjes te hebben

ze stonden immers op de stoep

van die mannetjes die gemiddeld wat kleiner waren

dan de zielige jongetjes die ik help met oversteken

voor mijn huis

er loopt voor mijn huis een weg met allemaal strepen

ze sprongen allen op de tweede in een rij van vier

diegene die missprongen moesten zoals

heftig werd afgesproken voor mijn huis

het woord zingen

ik hield niet van woorden was meer van strepen

had ook niemand verteld dat de strepen voor mijn huis

zelf gemaakt waren

als ze vroegen naar mijn beroep in de stad

schudde ik zoals altijd wild met mijn armen op en neer

alsof ik wilde zeggen dat mijn beroep zoiets was

als een mislukte vogel spelen in het buurthuis

wat morgen zou worden gesloopt

het was een vogeltje met griep en maffe haartjes

zeiden ze dan

acteren klonk chique vond ik dus dat zei ik dan

en ze bleven nooit lang staan, daar in die stad

ze liepen weg met een gezicht alsof hun

grootouders erfenis in de brand stond

en die waren rijk

ik heette niet vaak blue

maar er kwam zo’n maf mannetje op me af

en slurpte dat zijn mond uit, blue, blue

ze zongen in koor over hun blauwe pluis land

en dat ze daar van hielden maar niet meer terug wilde

ze bleven bij me wonen, ik had toch nog lege kamers

met een hart erin

en elke avond als ik langs de computer liep

hadden ze smiley’s op mijn beeldscherm getekend