|
Ons gezin bezat geen koffer, valies, rugzak of wat dan ook om kleding in mee te nemen. Dat was overigens geen bijzonderheid want wat moest een straatarm gezin, waarvan de vader al vele jaren werkloos was, tijdens de bezettingsjaren met zulk overbodig bezit. Reizen zat er toch al nooit in want zelfs een schoolreisje heb ik nooit meegemaakt. Toch kwam er een moment dat ik iets nodig had om het één en ander, ik bezat slechts het absolute minimum, in op te bergen. Dat was in de dreigende sfeer van razzia’s, luchtgevechten, het bombardement op park Merwesteijn in Dordrecht awaarbij ik één van de vreselijkste ervaringen van mijn leven op deed en het gegeven dat onderduiken geen optie was. In ons huisje aan de Hallinqhof in Dordrecht kon je nog geen konijn verbergen, laat staan een mens. Er heerste angst onder de mensen, zeker ook in ons gezin. Reden waarom, op de adviezen die rond zongen binnen het buurtje, men wat kleding trachtte in te pakken, klaar om mee te nemen als dat nodig zou zijn.
Omdat ik nog juist de leeftijd had me te melden onder bedreiging met de zwaarste straf, mogelijk de doodstraf, in opdracht van de bezetter, vroeg ik me af waarin ik wat spullen kon inpakken. Dat werd opgelost door mijn zwager Jan die bij ons inwoonde, hij was getrouwd met mijn oudste zus. Hij was lang vrijgezel gebleven, van beroep machinist op een stoomsleepboot waarop hij tot voor kort ook woonde. Hij kende geen armoede, eveneens tot voor kort en bezat mooie kleren en wat van belang was in de toenmalige situatie, hij bezat twee koffers. De ene was een valies van een soort riet met riemen er omheen dat er deftig uitzag en een mooie kleine okerkleurige koffer van glimmend materiaal. Mijn zwager leende mij het koffertje waarbij ik moest beloven dat ik er goed voor zou zorgen zodat hij het onbeschadigd en schoon terug zou krijgen. Wij gingen er min of meer van uit dat het niet nodig zou zijn maar dat was het wel. Kort daarna werd ik op transport gesteld met een rijnaak samen met honderden andere Dordtenaren, naar Amsterdam en verder in een goederentrein naar een kamp in Duitsland, waarna we eveneens in een goederentrein in de stad Essen terecht kwamen. Daar beleefde ik de zwartste tijd uit mijn leven waarop ik nu niet inga omdat ik mijn belevenissen van toen uitvoerig in mijn boek “Buitenlander in vijandig land”( ISBN 9059115740) verteld heb.
Zelfs onder zeer extreme omstandigheden maakte ik me ernstig zorgen om dat koffertje van mijn zwager Jan. Al een paar maal had iemand opmerkingen gemaakt over het mooie glimmende koffertje. Iemand zei- jij bent zeker de zoon van de dominee-, wijzend op het koffertje, een ander beweerde dat ik het koffertje wel gestolen zou hebben omdat het helemaal niet bij mij paste. Die opmerkingen maakten dat ik nog zorgvuldiger dan voorheen mijn koffertje in het oog hield. Maar natuurlijk kon het niet uitblijven dat onder de extreem zware omstandigheden tijdens de reis en het verblijf in Essen het koffertje het zwaar te verduren kreeg, ondanks mijn zorgen.
Het koffertje is nooit meer thuis gekomen. In maart 1945 vonden de twee zwaarste bombardementen plaats die ooit Essen getroffen hadden. Het oude schoolgebouw dat mijn onderkomen was en dat al heel zwaar beschadigd was bij vorige bombardementen, werd meermalen getroffen door zware bommen en stortte in elkaar, op een paar brokken hoekmuur na. Na het eerste bombardement waarbij de kelder waarin ik met een aantal andere mensen geschuild had, onder het puin bedolven werd, ging ik na daaruit gered te zijn op zoek naar mijn koffertje. Ik zie het, als ik er aan terug denk weer voor me: Het koffertje hing geopend, samen met het ijzeren stapelbed aan de top van een stuk hoekmuur. Eén van de zijkanten hing er gescheurd onder. Het schokte mij want ten eerste kon ik het koffertje niet teruggeven aan mijn zwager Jan, terwijl ik dat toch echt beloofd had en ten tweede was dat bruingeel glimmende koffertje het enige wat mij aan mijn familie herinnerde.
|
