|
Zo kwam het voor dat ik de trilling voelde
van een hunkerende ziel. Ze viel al lang
geleden met een rotklap voor mijn wens het
leven moeiteloos te doen. Mijn tred ging
net op de momenten dat zij zwijmelend en
zuchtend achter palen, onder bossen in de
ban van mij moest zijn, in het ritme van de
macht over te mislukken dagen.
De woorden die zij ving waren van een grote
klasse, witverterend mooi en steeds van mij.
Nu moet ik haar verklaren wat een dode mus
ik ben, een pap die weinig krenten kent.
Dat zal ik schrijven in een brief die al
haar mooie plaatjes scheurt, haar toekomst
grijs en somber kleurt, zoiets. Ofwel grijp
ik mijn kansen en doe niets.
|
