Stilaan vormde er zich een beeld van de belevingswereld van mijn gesprekspartner.

Haar leven was bevolkt met schimmige figuren zoals een overleden grootvader die naar zuidamerikaans model in huis ronddwaalde en waarvan ze met  pertinente zekerheid staande hield dat ze hem dan wel niet zag maar wel duidelijk zijn aanwezigheid voelde.

Dat “voelde “ sprak ze heel nadrukkelijk uit om mij er op te wijzen dat “ voelen “ veel meer inhoud dan puur lichamelijke sensaties, wat ze lardeerde met voorbeelden als : mediums, telepaten, handopleggers, toekomstvoorspellers, bij name van onze vriend Nostradamus, paardenfluisteraars en parapsychologen.

Ik keek vluchtig in haar ogen om mij ervan te vergewissen dat er geen tekenen waren van verwijdde pupillen met een starende donkere blik als symptoom van het gebruik van hallucinogenen.

Dat was niet zo , bovendien dronk ze groene thee.

“ Denk je niet  “ zei ik “ Dat je op zoek bent naar een vervangmiddel voor religie, omdat je je niet kan verzoenen met de sterfelijkheid, met het besef van het niets“.

Ze was gedoopt zoals iedereen vertelde ze maar het Christendom was haar te saai en te vrouwonvriendelijk en ze voelde er niets voor om als een pinguin door het leven te hobbelen in welke religie dan ook.

De Dalai Lama vond ze een heerlijke man, terecht - maar dat vind ik van Tom Boonen ook - en ze had ook nog wel een tijdje met het Boeddisme gedweept waar ze nog een huisaltaartje aan over gehouden had en waar ze nog steeds kaarsen brandde.

”Al was dat dan eerder voor de gezelligheid dan als godsdienstig ritueel” gaf ze toe.

Het gesprek dwaalde behoorlijk af, vond ik.

“Gezelligheid is niet vol te houden” probeerde ik met een welgemikte one-liner.

Ze glimlachte wat verveeld, stond op, ontdeed zich zwierig van haar jas en excuseerde zich voor een sanitair bezoek.

Toen ze terugkwam zei ze dat ze wel dieper op dat onderwerp wou ingaan en om haar

intenties wat kracht bij te zetten leunde ze voorover, waarbij ik duidelijk merkte dat haar blouse een knoopje verder openstond dan daarstraks én hierbij een veelbelovende portie vrouwelijkheid suggererend, zodat ik even niet wist of ze nu gezelligheid dan wel reïncarnatie bedoelde.

Ze haalde mijn blik uit haar décolleté en verklaarde dat ze er ten stelligst van overtuigd was dat ze na haar dood zou terugkomen in één of andere vorm. Of herboren worden als een ander mens of als dier : als kat, als adelaar of als meeuw, of zo .

“Dat is wel een heel romantische veronderstelling “ repliceerde ik : “Waarom niet als bladluis of oorworm of hangbuikzwijn ?”

Ze keek me aan met schitterende ogen en zei : “ Ik denk dat iedereen krijgt wat hij of zij verdient !”

“Godsamme” zei ik : “ Ik heb gevogeld als een konijn, gezopen als een Zwitser, geleefd als een varken en ik ijsbeer nogal vaak. Enig idee waar ik postuum én geografisch  én als wat  terecht zal komen ?”

“Je lacht me uit “ zei ze enigzins verontwaardigd:”Je neemt me niet au serieux !”

“Kijk” zei ik :”Dat je bang bent voor de dood, dat kan ik begrijpen, dat is een reflex dat elk leven wezen bezit en daar is niks mis mee. Maar alleen de mensen, en dat slechts sinds een paar duizend jaar, zijn erin geslaagd zichzelf een imaginaire tweede kans toe te bedelen, in zoverre zelfs dat ze hun eerste leven in functie van het tweede gaan stellen. Ik vind dat op zijn minst nogal kras, om niet te zeggen ongelooflijk !”

“Geloof jij dan nergens in ?” vroeg ze :”Je kan toch zo maar niet in het niets verdwijnen, bovendien weegt de ziel éénentwintig gram, dat is wetenschappelijk bewezen .”

“ Ik heb er geen idee wat de som van het gewicht van een laatste ademtocht en een terminale scheet  betekent” merkte ik concies op : “Maar wat bewijst dat ? Dat de ziel gasvormig is ?

En heeft men diezelfde metingen ook verricht op dode dieren, als tegenbewijs voor het bestaan van een hondenhemel of een kamelennirvana bijvoorbeeld ? “

“Het lijkt me nogal wiedes dat een organisme dat afsterft, waarbij alle lichaamprocessen ophouden met werken, gewicht verliest. .... Dát lijkt mij wetenschappelijk te bewijzen !”

Ze keek me wat teleurgesteld aan omdat ik weigerde welk esoterisch pad dan ook te bewandelen.

“Vind je dan niet dat de magie van het leven compleet zinloos wordt als je niet gelooft in een vervolg, in één of andere vorm ?” zei ze wat geagiteerd en sloeg  bevallig haar ene been over het andere.

“Eerst en vooral vind ik het leven nu niet bepaald magisch dan wel een biologisch proces dat zich voltrekt met aanvankelijk de conceptie en uiteindelijk de dood, punt.” “Mens, mier, mot, meeuw, mol, het maakt niet uit.”

“En nee, ik geloof niet in engelen of duivels of hoeri’s of in welke hemelse bevolking dan ook. Het zijn slechts religieuze metaforen voor goed en kwaad en beloning, maar je hoeft geen gelovige te zijn om dat te herkennen.”

Ze zette haar ellebogen op tafel, verstrengelde haar vingers horizontaal en bekeek me met fonkelende ogen. “ Dus jij bent atheïst !” opperde ze, : “Of agnosticus ?”

“Ja en nee !” antwoordde ik.

“Atheïst, omdat er zulke verscheidenheid bestaat in godsdiensten die duidelijk geografisch –cultureel verbonden zijn en die tesamen met de imperialistische tendenzen in golven over de menselijke geschiedenis waaien en dus net dáárom op menselijke conterfeitselen wijzen.

Om nog maar te zwijgen over het paradoxale feit dat elke godsdienst dan ook nog eens verklaart dat hun “God“ de enige echte is, en alle anderen dus dwalen.

Die arrogantie lijkt mij eerder menselijk dan te getuigen van goddelijk inzicht !”

“Nee, ik ben geen agnosticus  want dat zou een stagnatie in het wetenschappelijk inzicht

veronderstellen, en dat is in dit tijdsgewricht, tussen paard en kar en ruimtereizen, niet echt aan de orde, zou ik zo denken.” “ We zullen het nooit weten  is een twijfelachtige stelling en als dusdanig niet aan mij besteed.”

Ze verschuifelde op haar stoel en haar voet gleed langs mijn kuit waarvoor ze zich glimlachend excuseerde .

“Dus, jij denkt dat alle religies verzinsels zijn en Jezus en z’n  kornuiten, of de profeet, of Mozes of Boedha niet hebben bestaan  of slecht een legende zouden zijn?”

“Geloof je dan in iets? vroeg ze,:” In lotsbestemming , in geluk, in toeval, misschien? “

Ze tikte speels tegen mijn hand en blijkbaar waren we nog een knoopje verder. Dat had ik gemist !

“Ach , allicht hebben er een aantal charismatische figuren, die dringend wat orde in de chaos wilden scheppen, rondgelopen  maar die kom je doorheen de hele geschiedenis tegen: Hitler, Ghandi, Stalin, Mao, Khomeini,  en zelfs nu, denk maar aan Filip Dewinter of koningin Fabiola !”

Ik probeerde de conversatie in navolging van haar kleding wat luchtiger te maken.

“ Je kan mensen nu éénmaal alles wijsmaken, vergeet niet dat er hopen mensen rondlopen die geloven dat King Arthur ooit bestaan heeft en dat Sherlock Holmes daadwerkelijk in Bakerstreet woonde.“

“En dan hebben we het over hedendaagse perceptie, nota bene!”

De president van het machtigste land ter wereld is een creationist. Beangstigend en lachwekkend is het, en dat tegelijkertijd !”

 “Lotsbestemming? In de sterren geschreven? Tarot, I-Tjing, handlijnen, horoscopen, sterrenwichelarij?

Leuke hobby allicht als je niets anders te doen hebt.”

“En wat is geluk , als je geen verdriet gekend hebt . Dat is niet meer of minder dan de realiteit en die ís nu éénmaal gruwelijk banaal.”

“En toeval , geloof je in toeval ? Geloof je dat het toevallig is dat wij elkaar hier ontmoeten?”

Onder tafel wreef ze met haar been even over het mijne, als was het toevallig .

“Wat is toeval anders dan de samenloop van omstandigheden “ begon ik  ,:”En het is nog maar de vraag of je in zoiets kán geloven of dat het doodgewoon gebeurt zonder daar één of ander voorteken of predestinatie achter te moeten zoeken.”

“Wil je met me slapen ? “ vroeg ze abrupt , ze had een lichte blos op haar wangen als was ze wat beschaamd over haar directe vraag, maar, .. het kon net zo goed opwinding geweest zijn .

“Nee “ , zei ik :”Ten eerste heb ik een vriendin die op me wacht en ten tweede moet ik

dringend nog één en ander opschrijven.”

“Schrijf jij? “ vroeg ze, en :”Wat schrijf je dan?”

“Poëzie of fictie, ... wat er komt “ zei ik : “ Of een verslag over gesprekken zoals deze “

“Wil je dan mijn naam niet weten, als ik dan toch in je stuk voorkom? “

“Nee dat is niet nodig want jijzelf bent fictie, ontsproten aan mijn fantasie, je hoeft geen naam, een naam zou niets bijdragen aan de inhoud van dit stuk.”

“Heb je al een titel? “ het klonk wat uitdagend, ik had haar per slot van rekening zonet afgewezen.

“Ja hoor “ zei ik “Fantasmagorie “. “Over geestenverschijningen, begoocheling, mirakels en goedgelovigheid.“

“Succes” zei ze en ze gaf me een warme hand.

“Jij ook “ zei ik, : ” Het ga je goed.”

Op weg naar huis slopen twee satanisten om een kerk en kwam een djinn pardoes de hoek omgewaaid. De straatengelen keken me vragend aan en in de verte gromde Cerberus, de hellehond, ...of waren het de leeuwen in de zoo?