~~~~~

Een Vijver Vol
 
Het lek was gemaakt, het peil weer naar behoren:
een waterpark waar eerst alleen de regen viel.
De donderkopjes, in 't geheel niet plompverloren,
wriemelden genoeglijk door hun pas verworven
 
nieuwe vrijheidszin. Ook jij, mijn liefste
zomerkind, moest dat natuurlijk gaan verkennen;
je haar, al knap gebleekt, bespeelde in lichtzinnig
blijspel zon en wind, een woeste fantasie
 
op al de slenters sloomheid die zo sprekend
zouden passen bij je rake pubergrijns.
 
Je viste wat kleine slakken op, wist ze
één voor één op elkaar te stapelen tot
een malle onderwatertoren; je lach klonk
als een kringelschater over 't wateroppervlak,
 
en ik bedacht, in 't zachte schijnsel
van die late middag, van welk een eenvoud ~
 
Dat was een maand geleden; nu sta ik
hier bij deze malle steen: jouw naam,
mijn lieve donderkopje, voor altijd
uit de zomerwind gegrist, en uit mijn ogen
 
lekt een vijver, leeg.
 
 
(090414) © Sunshine Tenochtithlan

~~~~~