|
In mijn pubertijd was ik gek op vrouwen die wat aan de mollige kant waren.
Toen ik op de jaarlijkse zomerkermis de mooie blonde én mollige Nancy had opgemerkt begon mijn hart sneller te slaan en dat was niet alleen omdat ik net uit het reuzenrad was gestapt. Ik sprak haar aan en stelde haar voor om samen het spookhuis te verkennen. Want ook zij was gecharmeerd door mijn verschijning, dat las ik in haar grote blauwe ogen. Al gauw volgde een innige zoen in het duister. Even later genoten we samen van een zoete suikerspin en de heftige bots-autootjes. In een schietkraam schoot ik raak en kon zo een knuffelbeer voor haar winnen.
Ik wilde mij uiteraard nog niet binden, ik was amper vijftien. Maar zij begon meteen al over trouwen ! Ik moest het wel uitmaken met haar. Maar ze bleef bellen en liefdesbrieven schrijven...tot mijn grote ergernis.
Enkele weken later zou ik met mijn familie reizen naar Bretagne. De ochtend voor ons vertrek vond ik echter nog een muziekcassette in onze brievenbus. Het was een opgenomen album van de Talking Heads, Nancy had die nog snel gedeponeerd.
Maar hoewel ik eigenlijk in die periode niet zo graag luisterde naar dat genre, vond ik het toch een lief gebaar van Nancy. Tijdens die drukke zonnige autoreis besloot ik om de cassette op te zetten. Tot mijn eigen verrassing was ik meteen in de ban van David Byrne's krachtige zangstem en ook de sound van de band vond ik geweldig.
Langzaam maar zeker associeerde ik Nancy met de Talking Heads en begon haar met een andere bril te bekijken.
Het gevolg was dat ik tijdens mijn vakantie in Bretagne geen aandacht meer had voor andere meisjes, ik heb toen alle verleidsters afgewezen ! Nu was ik het, die haar elke zwoele avond opbelde, maar tevergeefs.
Dus schreef ik Nancy vlug een kaartje met de tekst: I can't get you out of my... stalking head!
Maar zij dacht wellicht: we're on the road to nowhere !
|
