Zand

De begeleider die zojuist uitleg had gegeven, besloot met: "Zo is de opdracht! Maar ga niet zomaar overal verder voor je goed hebt nagedacht en dat vraagstuk hebt getackeld. En vooral: zorg dat je niet verdwaalt!"
    Dat de mentor intussen een beetje achteraf was gaan staan alsof hij er niets mee te maken wilde hebben, sprak boekdelen; de begeleider en hij konden niet met elkaar opschieten.
    – Om ons heen een zanderige arena met donkergroene, lage sparretjes en dennen, hetgeen deed denken aan een perceel kerstbomen voor de decembermarkt. En verder alles zand; als je 's morgens opstond, knarste het zand tussen je tanden.
    We waren vandaag dus op georganiseerde "speurtocht". Maar ik had helemaal geen zin om in het bos te zoeken naar de zogenaamde verborgen routetekens. Verveeld keek ik naar de jongelui die van de rustpauze gebruik maakten om achter elkaar aan te rennen met tikkie-de-man.
    De mentor zat gehurkt en ontvouwde een papier; hij had een plattegrond meegenomen. Hij riep:" Iedereen die mee wil doen, – hier komen en luisteren!" – Het interesseerde mij geen bal. De anderen gingen wel naar hem toe, al pratend en lachend. Tegen mij sprak niemand; waardoor het leek of ze mij opzettelijk overal buiten hielden.
    – Ik twijfelde of ik met hen mee zou lopen, maar deed het toch maar wel. Poppekontje, die al een stuk vooruit was, keek om, en kwam terug. – Haar echte naam wist ik niet. Klaas had, toen we op het terras bijeen stonden, gezegd: "kijk, daar gaat Poppekontje." – Meer niet.
    Zij bleef in mijn buurt; maar zei niets en ik ook niet. Soms liep zij een stuk vooruit, even later gingen we weer gelijk op. Maar steeds verder kwamen zij en ik op achterstand van de rest. Hoeveel bospaadjes waren we inmiddels al ingeslagen... ik had geen flauw idee meer van de weg terug. Maar ik bleef onverschillig omdat ik graag de pose aanneem van een beetje cynicus te zijn.
    – Om te weten of wij inderdaad de laatsten waren, keek ik af en toe achterom. Al gauw liep daar niemand meer. Maar doordat ik omkeek, struikelde ik over een tak, verloor ik mijn evenwicht en belandde achterover in het zand.
    Poppekontje keek om en kwam terug. Lachend zei ik, terwijl ik weer overeind kroop: "Ik nam alvast even pauze, zag je dat?" –
    We liepen niet meteen door. Vlak naast de plaats waar ik was neergeploft was een ondiepe kuil, half verscholen onder de doornstruiken. Ik probeerde, door het stekelige groen opzij te trekken, te zien wat zich erachter bevond. Het leek wel een gang of tunnel.
    "Weet je wat dat is," zei ik. "Een doorgang waarmee je een heel stuk van de route kunt afsnijden." – In werkelijkheid wist ik niets van de omgeving, maar door mijn onhandigheid zoëven was ik wat boos op mijzelf en wilde de eer herstellen.
    Zij reageerde niet; zij keek rustig voor zich, afwachtend, de handen diep in de zakken van haar donkere jas. – Ze was iets kleiner dan ik. Lang, blond haar. Zachte wangen, en een mond die, een weinig open, steeds naar vriendelijk lachen stond.
    "Je ziet helemaal groen", zei ze, en sloeg kort het zand van mijn jack. “Dat komt door de weerschijn van al die bomen," zei ik. En zonder dat de leugens van mijn gezicht waren af te lezen vervolgde ik: "Als we deze doorgang nemen, dan zijn we in het kamp veel eerder terug dan de rest!" – Ach... ik wilde helemaal niet meer bij de groep horen; geheel alleen zou ik mijn plan wel bepalen. Ik boog wat takken opzij en stapte omlaag. Tot mijn verrassing kwam ik in een zanderige ruimte waarin je gewoon rechtop kon staan. En alsof dat zo afgesproken was, kwam Poppekontje achter mij aan. Zij vertrouwt mij volkomen, dacht ik. – Nu ja, waarom ook niet...
    Ik keek om mij heen; alles zand: zijwanden, de bovenkant en de bodem waarop we stonden. Overal draderige boomwortels. Die houden het zand vast, zei ik. Anders was alles al lang ingestort.
    Het werd steeds donkerder naarmate we verder kwamen. "Dit wordt niks," zei ik, "het wordt veel te donker en ik heb geen zaklantaarn; direct verdwalen we nog met al dat zand want het ziet er overal hetzelfde uit."
    Ik wilde omkeren, – toen Poppekontje ineens zei: "Ik zie licht in de verte." – Kijken. We liepen naar de grotere ruimte, waar tegen het plafond (als je dat zo wilde noemen), tientallen autolampen waren aangebracht. Meest ouderwetse modellen van jaren geleden, rond, zwart gemoffeld of met een chromen rand eromheen, waarvan de stroomdraden waren weggewerkt. De meeste brandden, gelig. – "Wat is dat toch allemaal hier," zei ik in verbazing, "wie zou dat gedaan hebben."
    Ik begon meer en meer op mijn metgezelletje te letten. Ik had haar niet eerder zo opgenomen, – ze is eigenlijk een heel lief meisje, dacht ik. Maar waarom is zij eigenlijk mee gegaan?
    Ik vroeg: "Hoe heet je?"
    "Cecile".
    "Mag ik je een zoen geven?" vroeg ik. Zij hield stil, en draaide haar gezicht toe. Voorzichtig, of ze van het breekbaarste porselein was, legde ik een arm om haar schouder. Een geur, zwak van vruchten, droeg ze mee, maar zo gering dat je vooralsnog twijfelde of het wel zo was. Als ik verliefd op haar zou worden, bedacht ik, dan kwam dat ook door die eigenaardige bosbessengeur.
    – Nog nooit had ik een meisje gekust dat zulke fluwelen wangen had.
    We liepen weer verder. Zij vertelde dat ze stage liep bij een plaatselijk radiostation, "voor interviews op straat."
(Wordt vervolgd met nog één aflevering).