 |
| Hanny van Alphen - 22:09 30-07-2017 |
|
|
De reden daargelaten, blijven vragen
-als rupsen- knagen aan mijn binnentuin.
Wanneer begon het mij verdomd te dagen
dat toekomstbeeld vervallen zou tot puin.
Dat chaos heerst wanneer de koorts in vlagen
mijn lijf bestookt en brandt tot in de kruin.
Ik weet niet hoe de angsten te verjagen.
Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin.
De adem is mij langzaamaan ontnomen,
zo sluipend weggezogen dat malheur
nu huist in mijn bouwvallig onderkomen
en daardoor ben ik constant in mineur.
Ik heb nu echt geen puf meer, ben ik bang
dus wordt de elegie niet al te lang.
|
|
|
Reactie gegeven door Heraclitus VII - 01:59 14-08-2017 |
|
|
|
Inleveren... inleveren... inleveren... totdat er niets meer ingeleverd kan worden... of een andere keuze maken.
Inhoudelijk wil ik hier (en zeker op deze plaats) verder niet op reageren, maar ik wens je veel sterkte bij met meemaken van dit proces.
Met vriendelijke groet,
Henk.
|
|
Reactie gegeven door Hanny van Alphen - 17:41 13-08-2017 |
|
|
|
Beste Henk,
Je reactie heb ik met belangstelling maar ook met een zekere schroom gelezen. Het beangstigt mij dat een depressie zoveel gevolgen kan hebben op het sociale- en gevoelsleven van een mens.
Temeer daar dit vers - ondanks dat het in de ik-vorm is geschreven - over mijn zus gaat.
Zij heeft een erfelijke ziekte waardoor ze de controle verliest over haar spieren. Spino cerebelaire atrofie/ataxie, kortweg SCA. Een fout in het DNA.
Ze zit in een rolstoel en moet gevoerd worden. Ook haar spraak begint sterk achteruit te gaan. Een teken dat straks de problemen met slikken beginnen. De ziekte is dodelijk en voorlopig zijn er nog geen behandelingen beschikbaar. Toen ze eenmaal gediagnosticeerd was kreeg ze een hevige depressie. Haar leven viel in duigen. Zij heeft mij toen beschreven wat ze voelde en dat heb ik getracht in dichttaal om te zetten.
Met hartelijke groet,
Hanny
|
|
Reactie gegeven door Heraclitus VII - 02:23 31-07-2017 |
|
|
|
Lang voordat mijn recentste 'kwaaltjes' zich openbaarden schreef ik op een pagina van mijn website van toen over mijn depressie(s) het volgende:
“Als er één onderwerp is, waarover ik denk te kunnen meepraten, dan is dat niet filosofie,
religie, opvoedkunde, politiek, marketing, poëzie, ...., maar depressiviteit.
'k Zou er een boek, misschien zelfs wel boeken, over kunnen schrijven...
Wanneer ik er de energie voor had en me kon concentreren...
Wat is het ? Waar komt het vandaan ? Wat kun je er tegen ondernemen ? Wat zijn de recentste
inzichten en ontwikkelingen ? Enzovoorts...
Ik kan/doe het niet.
Voor wie daar echt in geïnteresseerd is, heb ik wel een 'leestip':
'Demonen van de middag: een persoonlijke geschiedenis van depressie'
(of voor wie het liever in het Engels leest: 'The Noonday Demon: an atlas of depression'),
van Andrew Solomon.
Volgens mij het beste boek, dat over dit onderwerp geschreven is.
Wat ik wel wil beschrijven, is mijn eigen manier van ermee omgaan. Nee, geen 'voorgeschiedenis',
geen voor- en nadelen van behandelingen, maar gewoon mijn manier van 'ermee omgaan'.
Ik noem het mijn 'drie pilaren methode'.
Wanneer je tot de 5 (3 of 8 mag ook) % behoort, die de pech heeft 'ermee te moeten leren leven', kun je er wellicht iets aan hebben.
Ermee leren leven...
Dat werpt je terug op drie pilaren.
De eerste pilaar wordt gevormd door de paar mensen (wanneer je geluk hebt), die je altijd
kunt vertrouwen. Je partner, je kinderen, een enkele vriend of vriendin. Zij zullen er altijd
voor je zijn... ook op je zwartste momenten. Zonder die eerste pilaar is het voor chronisch
depressieven 'einde verhaal'. Het dak komt naar beneden. Daar kun je op wachten of
stappen ondernemen, die het wachten bekorten.
'Maar er zijn toch... er kan toch altijd... enzovoorts ?' Okee, als je je daaraan wilt vasthouden...
De tweede pilaar bestaat uit 'humor', inclusief veel zelfspot.
Zelfs wanneer je in een puur zwarte periode zit, kun je (leunend tegen je eerste pilaar)
grappen waarderen en zo nu en dan zelf 'leuk uit de hoek komen'. Dat bewijst voor anderen en, misschien nog wel belangrijker, voor jezelf, dat je nog leeft !
De derde pilaar is leren, leren, leren...
Probeer iets te vinden waar je in geïnteresseerd bent (of was).
Ga daarmee aan de slag. Desnoods op 'kleuterniveau'. Bezig zijn en blijven is, wanneer je er
nog even bij wilt blijven, van veel belang. Sport, politiek, religie, filosofie, milieu, gen-technologie, filatelie, kookrecepten... het maakt niet uit. Blijf 'bezig'.
En mochten de pilaren twee en drie door de mist van de depressie aan je oog onttrokken zijn:
vertrouw dan op de richtingaanwijzers, die aan pilaar één bevestigd zijn !
Nogmaals, 95 (het kan ook 92 of 97) % van iedereen, die te maken krijgt met een depressie/
depressies komt eruit... met praten, pillen of ECT. Mocht je de pech hebben niet tot die groep
te behoren, dan heb je misschien iets aan hetgeen ik hierboven schreef.
Me hierover benaderen ? 'k Zou het niet doen, aangezien ik hier weinig aan kan toevoegen en
daarbij soms 'wat minder benaderbaar' ben.
Ik wens jullie (en dus ook mezelf) veel sterkte en mocht je het niet redden...:
VOEL JE NIET SCHULDIG !
Niet dat je er iets aan hebt, maar ik kan begrijpen dat 'genoeg' genoeg kan zijn en hou in
gedachten je hand vast.
Voor hen die dit niet willen/kunnen begrijpen...
Uh... laat maar zitten !”
Het ga je zo goed als mogelijk.
Met vriendelijke groet,
Henk.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
