Hoofdmenu
    Hoofdpagina
    Gedichten
    Auteurs
    Zoeken
    Reacties
    Insturen
    Voorwaarden
    Greencard
    Contact

  Inloggen
 

  Registreren
  Wachtwoord vergeten

  Laatste 35 reacties
 
re: FEESTDiotheC...
re: Lezenwietewu...
re: Lezenwietewu...
re: FEESTSoit
re: FEESTSoit
re: vegannis...MirandaMei
re: FEESTMirandaMei
re: InktDiotheC...
re: Pasen aa...Tsila
re: Inktwijnand
re: vegannis...Erik Le...
re: vegannis...Mr.Deuce
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktBuigt
re: Inktcoolbur...
re: InktDiotheC...
re: Inktwijnand
re: Inktcoolbur...
re: Inktwijnand
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: (G)razen...coolbur...
re: Spokencoolbur...
re: De geur ...Claudel...
re: SpokenClaudel...
re: vegannis...Erik Le...
re: [30-007]...Claudel...
re: Morsewijnand
re: Herderst...coolbur...
re: Nimfomaniakcoolbur...
re: Brozen d...MirandaMei
 Meer reacties

  Laatste 25 gedichten
 
Inktcoolbur...
vegannisatieErik Le...
The African ...Claudel...
Licence to k...Claudel...
I wanna be y...Claudel...
Waar is Stev...Claudel...
alweer bijna...DiotheC...
Con-textdegon valk
Stop de tijd !!Claudel...
Tattoo you Claudel...
Zo'n dagDiotheC...
Een HuisHenk Gruys
herfst 2019augusta
FEESTSoit
Filosoof in ...Claudel...
bewegingenErik Le...
dubbellevenErik Le...
Claude Money?Claudel...
Brothers in ...Claudel...
Beast of bur...Claudel...
VogelsMarkeR
SleutelsHenk Gruys
Renee, remem...Claudel...
ViltjeSoit
Adem voor ad...seline168
 Meer gedichten
Een veroordeling - Afl. 1 van 2
 Henk Gruys - 16:24 30-06-2017 Stuur e-mail  Profiel bekijken van Henk Gruys  Bekijk statistieken van dit gedicht 

                    Een veroordeling - Afl. 1 van 2


Ik ging voor het eerst naar school. Ik was zeven jaar, en nooit eerder had ik ons huis voor langer dan een paar uur verlaten.
    Al mijn tantes waren bezorgd geweest, hadden de wenkbrauwen gefronst en hun stemmen ernstig gemaakt. Is dit wel goed voor hem? Hij heeft immers nooit geleerd bij andere, vreemde kinderen te zijn? Kan hij dat wel aan?
    – "Hij is niet achterlijk hoor," protesteerde mijn moeder. "Hij is bijzonder, artsen hebben dat gezegd; hij is wat vreemd, hij kan zelfs ieders gedachten lezen, maar verder is hij volkomen normaal."
    En dus liep ik die ochtend in augustus aan de hand van mijn moeder, op weg naar het schoolgebouw. Mijn moeder droeg een gebloemd hoofddoekje, want zij moest straks naar haar werkhuis. Ze zei steeds dat zij nu misschien niet op tijd bij haar mevrouw zou zijn. Zij raakte buiten adem van de haast; en zij sleepte mij onbarmhartig aan een arm voort; ik struikelde bijna over het voorwereldlijke plaveisel van de straten in de buurt van de school.
    Het gebouw met zijn scheve muren en verveloze ramen kwam dichterbij, als schoof het op ons toe. Het had de vorm van een liggende T, waarvan de horizontale balk twee verdiepingen telde, en de verticale één. Mijn school zat in het korte, hogere deel en heette school Nummer Drie.
    Lang van tevoren al was het gebouw in mijn dromen verschenen, – een wormstekig blok, een ingewikkeld specimen van deuren, ramen, gangen, boorgaten en verborgen holtes.
    – Mijn moeder en ik staken het plein over, dat als een opkomende grondzee naar het gebouw toeliep. Hier waren ook andere moeders die, in wanhoop huilende kinderen aan hun haren of aan hun kleding voortsleepten. Ik was misselijk van de spanning, maar uitte geen klacht.
    De deur stond open, vastgezet aan een ijzeren pen in de straat. Binnen was het druk met ouders en hun zesjarigen; honderden stemmen gonsden in mijn oren. Mijn moeder koos een lokaal, waarvan de deur met kleine glasruiten open stond, en we gingen naar binnen. Het rook er naar inkt en bedorven zweet. Mijn hart bonsde hevig, en af en toe veegde ik tranen weg met de rug van mijn hand.
    Onmiddellijk stapte een onderwijzeres op ons toe. Ze had zwart haar dat strak naar achteren was opgestoken en een brede strakke mond. Zij bukte zich om mij streng aan te kijken, vlak bij mijn gezicht. Ik wist al dat zij de oorlog aan mij verklaard had.
    "Hoe is je naam?!" Zij bleef mij aankijken zonder lach, net zo lang tot ik mijn naam onhoorbaar in de ruimte had gefluisterd.
    – Ik zag wel twintig kinderen zitten in de klas. De onderwijzeres wees ons de plaatsen in de bankjes aan. Ik maakte mij, om niet op te vallen, zo klein mogelijk.
    Het afscheid zou niet lang meer op zich laten wachten. Zou mijn moeder het aandurven, mij hier zomaar alleen te laten?
    Het was tijd. Zij aaide over mijn haar, knikte naar de onderwijzeres en liep de deur uit. Vol ongeloof keek ik nog achterom of zij werkelijk was verdwenen.
    Ik had gehoopt op een plaats helemaal achterin de klas, maar ik kreeg een bank vooraan. Daar zat ik alleen; in alle andere zaten twee kinderen. Een jongen draaide zich om en trok een boosaardig gezicht. Hij had een grote bruine vlek op zijn wang. Fluisterend wendde hij zich tot de jongen achter hem.

Soms moesten wij met de armen strak over elkaar zitten. Wie het meest rechtop zat had gewonnen. Maar ik werd nooit gekozen. Na twee dagen kregen we pennen uitgedeeld. We moesten in een schrift schuine lijntjes trekken, precies op de blauwe die er al waren; de onderwijzeres deed het voor op het bord.
    Ik was teleurgesteld. Was ik daarvoor nu naar school gekomen? Lezen en schrijven had ik immers al van mijn moeder geleerd?! Nu was ik zo zenuwachtig dat ik slechts bibberende haaltjes kon zetten. De onderwijzeres zei streng dat ik dat beter zou moeten doen. Zij zette met een rood potlood een groot kruis bovenaan mijn schrift.
    Ik vond alles na een tijdje zo lelijk, dat ik er niet naar durfde te kijken, de bekraste banken, de wandplaten met hun taferelen, schapen, koeien, en vogels met hun namen erbij, gebarsten en verbleekt in de zon die 's middags door de vuile vensters naar binnen scheen. En iedere middag dreef een deprimerende stank van een veevoederfabriek in de buurt de klas binnen. Een zware geur die de schriften, de penhouder en zelfs de door mijn moeder van vodjes aaneen genaaide inktlap iets onbegrijpelijk zwaarmoedigs meegaf.
    – In de klas was een jongen voor wie ik enigszins bevreesd was; al bemoeide hij zich nooit met mij, hij vond mij misschien te onbelangrijk. Hij was een hoofd groter dan de rest, want hij was twee keer "blijven zitten", zoals dat heette. Als hij ergens voorbij moest, duwde hij je gewoon opzij.
    Hij durfde alles. Hij dronk de inktpot leeg en toonde zijn zwarte tong aan de anderen. Hij prikte met de nieuwe pen zo diep in zijn hand, dat als hij die optilde de pen er aan bleef hangen. Daar was hij zeer trots op.

Ik ging alweer meer dan twee weken naar mijn school. Maar ik kon het raadsel dat er in verborgen scheen nog steeds niet helemaal begrijpen. Op de eerste vrije woensdagmiddag verliet ik ons huis en ging terug naar het schoolplein, om te proberen het geheim van het somber dreigende gebouw te doorgronden.
    Een vlagerige westenwind woelde in de struiken langs het schoolplein en een ongeduldige zon brak herhaaldelijk door. Tot mijn verbazing stond de bekraste groene buitendeur van mijn school op een kleine kier. Ik spiedde behoedzaam om mij heen. Ik was bang, maar mijn nieuwsgierigheid leek mijn vrees te onderdrukken. Ik deed de deur verder open, net genoeg om mij door te laten, en betrad de gang.
    Ik luisterde naar verdachte geluiden, maar het was overal doodstil. Ik liep op mijn tenen verder, totdat ik bij de deur van mijn klas kwam. Voorzichtig keek ik om de hoek; toen ging ik naar binnen.
(Wordt vervolgd met nog 1 aflevering).

Reactie insturen
Graag eerst...

Inloggen of Registreren
re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door evamaria - 17:28 03-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Er is geen probleem.

evamaria
Reactie gegeven door Henk Gruys - 15:47 03-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Wat is het probleem dan?

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door evamaria - 13:56 03-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Oek de Jong beschrijft ook hoe zinvol en nodig hij het vindt: commentaar van lezers en professionele redactie alvorens hij publiceert.

evamaria
Reactie gegeven door Henk Gruys - 08:28 03-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Dat komt zeker omdat je surrealistische toestanden van mij min of meer gewend bent. Zelfs iemand die met sinterklaas een boterletter krijgt, zal niet zo gauw op het idee komen deze rechtop te zetten.

kleine kier - kiertje
Scheelt drie letters

Dat "schaven" aan teksten onderschrijf ik; al is dat eigenlijk een waarheid als een koe.

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door evamaria - 12:16 02-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
De schrijver Oek de Jong geeft in zijn dagboek: De wonderen van de heilbot..een goed beeld van: het schaven aan teksten en alle - nodige - redactionele overleg/kritiek.

re: milou
Reactie gegeven door Henk Gruys - 17:26 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
En dus gaat het weer over personen. Een euvel waar sommige leden van LT wel vaker mee ontsporen.
"Je verhalen zijn soms best aardig, maar jij deugt niet."

re: Henk Gruys
Reactie gegeven door milou - 17:02 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Ik zal mijn woord gestand doen, en mij van elke commentaar ontzien. Je voelt je duidelijk te hoog verheven boven de anderen. Ik denk dat je alleen met je echo en je spiegelbeeld kunt leven.

vr grt
milou***

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door Henk Gruys - 16:45 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
- Er zijn geen normen voor de snelheid van teksten. Wel meningen. Te over. Dat blijkt hier maar weer eens.

- Dat voortslepen aan de haren heb ikzelf nooit meegemaakt. Maar het was wel een andere tijd, waarin naar mijn herinnering ook meer werd geslagen. En voor de rest: vergeet niet dat we hier te maken hebben met de bange en oververhitte waarneming van een kind. Het perspectief in het verhaal ligt dan ook bij het kind.

- Die lange verhandeling over wat een kier is, is niet terzake doend.

- Wil je die redacteur van Claus soms vergelijken met de commentators van LT?

- <"ik heb nog zelden iemand ontmoet die zo hardnekkig vasthoudt aan zijn tekst.">
Maar wat doe je zelf eigenlijk?

- Mijn standpunt betreffende de tantes enz. heb ik daarnet al gegeven. Jij hebt alleen dezelfde grammofoonplaat nog een keer afgedraaid.

- <"dat ik mij begin af te vragen of kritiek nog enige zin heeft.">
Alweer? Precies vijf maanden geleden, op 1-2-17 schreef je in een reactie op mijn "Een droom beschrijven" dat je je in het vervolg van commentaar op mijn werk zou onthouden.

-En in dat zelfde commentaartje zeg je: "Ik ben voor actie-stijl. En je geeft voorbeelden van die stijl.
Je bent dus bevooroordeeld kunnen we concluderen.
Het enige dat ik je kan zeggen is: probeer die actiestijl nu eens uit je hoofd te zetten en ga fris van de lever aan de slag met een ander soort teksten.

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door evamaria - 16:14 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Het had de vorm van een T, waarvan de horizontale balk twee verdiepingen telde, en de verticale één. Mijn school zat ik het korte deel

Ik dacht even: is dit een surrealistisch beeld? Want een lezer kan denken dat het gebouw rechtop staat als een T. Door het noemen van horizontaal/verticaal en balken. Het is zo nodeloos ingewikkeld lezen. Al klopt het wel.

Een voorstel hiervoor:
Het lag voor me in de vorm van een T. Het lange deel: alleen begane grond. Het kortere stuk - waarin mijn school zat - was nog een verdieping hoger.

Bij de haren naar school slepen...het lijkt me sarcastisch. Zoals wel meer in dit verhaal. Leuk b.v. de beschrijving van die jachtige moeder.

Het netjes zitten, ja, zo ging het bij mij af en toe op de kleuterschool, lang geleden, maar niet steeds. Het beginnen met: lijntjes trekken met de kroonpen, weet ik ook nog.
Dat wordt nu niet meer zo gedaan.

De redactionele opmerkingen van Milou: ja, je remt soms nodeloos de verhaallijn af, vind ik ook. De zin met die tantes bv. kan vlotter. Zoals nog wel meer. Hier en daar wat schaven..polijsten..

En: kiertje?

Voor het overige vind ik het een goed en spannend verhaal.
Benieuwd naar het vervolg.

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door milou - 14:36 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Ik kreeg overigens geen antwoord of dat bij de haren voortslepen van de kinderen, typisch was voor de tijd waarin zich je verhaal afspeelt. Dan was dat in elk geval voor mijn tijd.

milou***

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door milou - 13:28 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
In dit verband kan ik volgende anekdote vertellen. Hugo Claus, die ik een groot schrijver vindt, en met wie ik soms tot de late uurtjes kaartte, zei mij eens dat hij telkens verwonderd was als hij zijn teksten van de uitgever terugkreeg met de correcties van de redacteur. Steeds weer viel hem op hoe hij nog veel te leren had zowel qua stijl als qua grammatica.

milou***

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door milou - 13:07 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
de kier zelfst.naamw. (m./v.) Uitspraak: [kir] Verbuigingen: kier. en (meerv.) smalle opening Voorbeelden: `door een kier in het gordijn kijken wie aangebeld heeft`, `De deur staat op een kier, je kunt zo naar binnen.. `Synoniem: spleet &cop...

een kier is volgens het woordenboek een 'smalle' opening, dus als je spreekt van een 'kleine' kier dan heb je het over nog een smallere opening. De vraag is dan of de deur niet in haar lijst staat, niet op een kier maar ook niet helemaal dicht. Dat kan, soms kan je het slot zien, hoewel er geen kier is en de deur toch niet helemaal in haar lijst valt.
Zodra er een spleet is tussen deur en lijst, is het een kier.
Je kan inderdaad de nadruk leggen op het feit dat het om een kleine kier gaat, maar daar moet je zuinig mee omspringen, anders deint je zin teveel uit. Zo zou men ook kunnen schrijven: een zeer klein kiertje.. maar dan zit je in een sprookje, en wordt het komisch.

Ik vind lijntjes zetten nogal onhandig uitgedrukt. Persoonlijk zou ik die uitdrukking nooit gebruiken. Trekken drukt veel beter deze handeling uit.
Het is mogelijk dat mijn voorkeur streekgebonden is. Geen leerkracht tekenen zei in Gent ooit: zet eens een lijn, altijd trek een lijn.

Als iemand schrijft 'de tantes waren bezorgd' dan lees ik daar een duur in. Ze waren een tijdlang bezorgd omdat ze onheil vreesden. Ik begrijp dat als je schrijft 'de tantes waren bezorgd geweest' dat een voltooid verleden uitdrukt, en dus naar het einde van die bezirgdheid verwijst. En ook dat je daarmee bedoelt, nog voor je naar school ging. Maar dat zit ook in de eerste mogelijkheid. Het blijkt gewoon uit wat voorafgaat. Je kan bet zonder verlies van inhoud ook het woord 'met' weglaten, merkte ik op.
Maar daarover geen woord.

Ik heb nog zelden iemand ontmoet die zo hardnekkig vast houdt aan zijn tekst. In de mate dat ik mij begin af te vragen of kritiek nog enige zin heeft. Ik weet op voorhand dat je toch vindt dat jouw versie beter is. Ik prijs mij gelukkig dat ik hier op L.T. nog wat kan leren. Bij jou is dat dus het geval niet. Jammer.

vr grt
milou***

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door Henk Gruys - 11:08 01-07-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Trefwoord: "vlotter"?

Ik overweeg je opmerkingen serieus; – dat doe ik bij iedereen. Bij twijfelgevallen probeer ik ze uit in een werkkopie, om te kijken of ze echt verbeteringen zijn.
Maar deze vind ik nogal arbitraal. Lijntjes trekken - lijntjes zetten. Persoonlijke voorkeur.
Hetgeen niet betekent dat ik geen waardering heb voor je goede bedoelingen.

– Een kleine kier of een wijde kier is verschillend.

– De tantes toonden zich al bezorgd vóór ik door mijn moeder naar school werd gebracht; – vandaar dat "geweest".
Om dit als voorbeeld op te voeeren voor mijn "nogal omslachtige manier van schrijven", is dus niet alleen onjuist, maar ook een tikje overdreven.

We worden het niet eens, maar ik dank je evengoed voor je reactie.
Met groet van Henk

re: Een veroordeling - Afl. 1 van 2
Reactie gegeven door milou - 20:28 30-06-2017 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Een vraag die ik mij stelde bij het lezen van je verhaal: werden kinderen inderdaad bij de haren naar de school gesleept? Dat lijkt mij nu zo barbaars, van een tijd die ik niet meer heb meegemaakt.
Voor de rest zou ik schrijven: lijntjes trekken in plaats van zetten.
Ik zou niet schrijven: een 'kleine kier', gezien een kier ber definitie klein is, en indien nog kleiner onbestaand zou zijn.
En om toch een voorbeeld te geven van je nogal omslachtige manier van schrijven: in de tweede alinea staat
De tantes waren bezorgd geweest, met de wenkbrauwen gefronst en hun stemmen ernstig.
Kan het niet vlotter? Ik denk aan:
De tantes waren bezorgd, de wenkbrauwen gefronst, hun stemmen ernstig.
En zo zijn er wel meer voorbeelden te geven. Je remt teveel je verhaallijn af door woorden die je makkelijk zonder aan de inhoud geweld te doen kunt weglaten.
Voor de rest ben ik benieuwd naar het vervolg.

vr grt
milou***



De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
2006-2024 © Bizway - BTW nr. NL821748014.B01 - KvK 28086287