Hoofdmenu
    Hoofdpagina
    Gedichten
    Auteurs
    Zoeken
    Reacties
    Insturen
    Voorwaarden
    Greencard
    Contact

  Inloggen
 

  Registreren
  Wachtwoord vergeten

  Laatste 35 reacties
 
re: FEESTDiotheC...
re: Lezenwietewu...
re: Lezenwietewu...
re: FEESTSoit
re: FEESTSoit
re: vegannis...MirandaMei
re: FEESTMirandaMei
re: InktDiotheC...
re: Pasen aa...Tsila
re: Inktwijnand
re: vegannis...Erik Le...
re: vegannis...Mr.Deuce
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktBuigt
re: Inktcoolbur...
re: InktDiotheC...
re: Inktwijnand
re: Inktcoolbur...
re: Inktwijnand
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: (G)razen...coolbur...
re: Spokencoolbur...
re: De geur ...Claudel...
re: SpokenClaudel...
re: vegannis...Erik Le...
re: [30-007]...Claudel...
re: Morsewijnand
re: Herderst...coolbur...
re: Nimfomaniakcoolbur...
re: Brozen d...MirandaMei
 Meer reacties

  Laatste 25 gedichten
 
Inktcoolbur...
vegannisatieErik Le...
The African ...Claudel...
Licence to k...Claudel...
I wanna be y...Claudel...
Waar is Stev...Claudel...
alweer bijna...DiotheC...
Con-textdegon valk
Stop de tijd !!Claudel...
Tattoo you Claudel...
Zo'n dagDiotheC...
Een HuisHenk Gruys
herfst 2019augusta
FEESTSoit
Filosoof in ...Claudel...
bewegingenErik Le...
dubbellevenErik Le...
Claude Money?Claudel...
Brothers in ...Claudel...
Beast of bur...Claudel...
VogelsMarkeR
SleutelsHenk Gruys
Renee, remem...Claudel...
ViltjeSoit
Adem voor ad...seline168
 Meer gedichten
Lompen en Metalen
 Henk Gruys - 11:21 01-12-2016 Stuur e-mail  Profiel bekijken van Henk Gruys  Bekijk statistieken van dit gedicht 

                    Lompen en Metalen

Vriend Kees was een jaar ouder dan ik, en een hoofd groter. Hij leek niet helemaal gezond, en was beslist te mager voor zijn leeftijd. Ik bezag vaak met enige fascinatie zijn knokige blote knieën, vol vlekken en rare strepen; van zijn benen die altijd naar elkaar toe wezen.
    Het enige waarin we misschien nog een beetje op elkaar leken waren de grijze slip-overs die we beiden vaak droegen. Dat had iets van een soort solidaire gezamenlijkheid, als een bijna nationale klederdracht van de crisisjaren en daarna.

Als de moeder van Kees weer eens oude kleren en vodden kwijt moest, propte ze die in een afgedankt, goor kussensloop, en dan kwam Kees even later bij onze achterdeur speciaal naar mij fluiten om dat te brengen naar buurman Noorda, die zijn bedrijf had even verderop aan de rivier. Vijf minuten lopen. Het was dan de (vrije) woensdagmiddag.

Ons einddoel lag aan de Hoofdstraat; je kon het al uit de verte zien. Tussen de rij lage huizen rees een bakstenen kubus op, drie verdiepingen hoog, met zes blinde, gebarsten ramen erin van draadglas. Boven de brede toegangsdeur hing een wit bord:
            J. Noorda Lompen en Metalen.
    Dat al sinds jaar en dag; want de letters waren er zo langzamerhand al bijna afgeregend.

De ijzeren poort van het pakhuis, met bovenaan bestoven gaten in plaats van raampjes, liepen we door.
    De zolders, die je binnen al kon zien, waren tot het uiterste volgestouwd met balen lappen en poetskatoen in allerlei kleuren. Smalle doorgangetjes, als weggevreten, waren ertussen opengelaten. Mogelijk gaven die toegang tot de nesten van vreemde, gevaarlijke dieren, fantaseerde ik daar menigmaal.

Overal op de grond lagen losgeraakte, vuile lappen. Noorda zag je nooit. Nadat Kees zijn meegebrachte vodden ergens in een rommelhoek had neergesmeten, gingen we meestal niet direct huiswaarts, maar liepen we verder. – Misschien was dat wel uit de soort grote verveling, waaraan we zoveel mogelijk probeerden te ontkomen.
    Achter het pakhuis had Noorda zijn buitenopslag, waar het vol lag met hopen ijzeren pijpen, kachels, plaatijzer, tandwielen met vet of verroest, ijzeren kastrekken, fietsenframes, een nodeloos wit fornuis, dat met zijn drie poten op wankelen stond, en verder alles wat nog een beetje glom, onherkenbaar op elkaar lag of in elkaar stak.

Kees zocht meestal direct iets om zich ermee te vermaken. En omdat hij de buurjongen van de eigenaar was immers, beschouwde hij het als zijn volste recht, om hier te zijn en te doen wat hij wou. Dat merkte je aan zijn hele gedrag.
    Eerst gingen we een hut bouwen van koperen traproedjes, gasbuizen, ijzeren stangen en roestige blikken platen. Een schuilplaats waar wij ons in konden verbergen. Soms haalde Kees daarbij zijn hand open aan een blikken rand, maar wat hinderde dat? Gewoon je zakdoek eromheen.
    Als ik daar was dan verbeelde ik mij Kees zijn strenge moeder,altijd mopperend op haar eigenzinnige zoon. En ik zag daar hun lage gereedschapsschuur vol modderigheid en roestige hamers en tangen, het lange tuinpad ernaartoe, waar aardbeien en aalbessenstruiken langs stonden.

Onze hut verveelde ons alras. Dan schakelde Kees automatisch over naar een nieuw onderwerp. Hij zocht kachels waaromheen een gietijzeren hekwerk zat, in een soort bladmotief, dat hij stuk kon rammen met een ijzeren staaf. Hij was onverzadigbaar in het kapotmaken en vernielen. Maar dat wist ik al lang.
    Als hij geen kachels meer kon vinden, begon hij dunne ijzeren en koperen staven als een speerwerper zo ver mogelijk de rivier in te gooien. Of hij deed zijn rits open en bespoot met doorgezakte knieën het witte fornuis tot het droop.

Betrapt of verboden werden we niet. Noorda had geen knechten, en hijzelf was, onbegrijpelijk genoeg, nooit zichtbaar.
    De zon scheen warm boven ons en lichte wolken dreven over, of losten op in het noorden. – Nog heb ik thuis de herinnering: als ik 's middag half twee met mooi weer in mijn schommelstoel zit, en naar buiten kijk. Dat dan het zonlicht nog precies hetzelfde is als toen.

Dat schrootterreintje grensde aan het brede water. Links stak een aanlegsteiger wat meer naar voren, en daarachter weer lagen de steenkoolhopen van de zetmeelfabriek. En bergen as die branderig stonken.
    Het uitkijken over de rivier, vanaf de verrotte beschoeiing met dood gras, afval en olieachtig geklots was deprimerend. Groenteslierten, oude kranten, kartonnen dozen, doeken en vergane balken dreven traag voorbij in een zurige modderige stank. Het water werd grondig verpest door de bedrijven die erlangs stonden,en die hun afvalwater erop loosden. Aan de overkant stonden de lage huizen en fabrieksgebouwen bijna om en om aan de oever. Binnenvaartschepen tuften voorbij, temidden van een blauwe ploffende nevel die nog minutenlang boven het water bleef hangen.
    Soms blies de schipper op een hoorn, omdat de klepbrug geopend moest worden.

Nadat we de terugtocht weer hadden ondernomen waren wij na vijf minuten weer in onze eigen straat: een geul van twee rijen zwartige huizen; 's zomers met een opvallend accent van helrood of blauw: een buiten gehangen zonnescherm. – Ik was dan al geheel moedeloos geworden, omdat alles weer zinloos was gebleken. Ik had het gevoel of de straat, eigenlijk de hele omgeving, het dorp mij zwaar op de schouders drukte; waardoor ik mij klein en weerloos voelde. "Stijg op tot grote hoogte," mompelde ik enige keren. Maar niets kon mij over de zwaarte van de woensdagmiddag heen tillen. Ik wist niet wat te doen, en was er zeker van dat niemand mij uit deze beklemming kon redden.    
– Mijn vader en moeder? Die zouden intussen wel uit de straat zijn vertrokken, veronderstelde ik. Om nooit meer terug te komen, een afscheid voorgoed.
    Al wist ik dat het niet zo was: zo voelde het en ik wist niets maar dan ook niets te bedenken om eraan te ontsnappen.

Reactie insturen
Graag eerst...

Inloggen of Registreren
re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door evamaria - 21:21 08-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Wat goed dat je het allemaal zo beschrijft dat ik het echt voor me kan zien en daarbij ook denk aan andere gebieden met oude en donkere huisjes en vlakbij rokende fabrieken, volgens de media waarschijnlijk wel wat giftig, industrieterreinen, een kringloophal en een grofvuil stortplaats en vervuild water, zeg maar, de rafelranden van sommige steden, zoals die ook nu nog bestaan.

re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door evamaria - 16:47 08-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Nu ja, het is iets wat een lezer zich kan afvragen: bestaat dit nog zo? Maar het hoeft natuurlijk niet in een verhaal over hoe het vroeger was te staan. Een lezer kan het evt. ook zelf opzoeken. Er zijn in Nederland ook wel gebieden die min of meer nog steeds zo zijn. Daar is de tijd stil blijven staan.

re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door Henk Gruys - 10:41 08-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Het verhaal is een autobiografische impressie van een andere tijd.
Ik denk niet dat een aanvulling daarin van hoe de situatie nu is, daaraan nog iets bijdraagt.

re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door evamaria - 22:55 07-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Ik dacht niet aan een vergelijking met Amsterdam, daar zijn zoveel verschillende stadsdelen. Al of niet fraai/welvarend. Ik vind ook dat het in A. smerig kan stinken bv. in nauwe straten met hoge huizen en druk verkeer. Fabrieken zijn er ook. Ik ken de Zaanstreek niet zo goed. Zo'n twintig jaar geleden zag ik een stukje Zaanstreek waar de fabrieken en een spoorviaduct wel erg opvallend aanwezig waren tussen de kleine huisjes in. Aan de Zaan. Maar goed, fabrieksterrein (met veel rook) vlak naast woonhuizen, het komt in steden wel vaker voor. Maakt soms geen prettige indruk. Hoewel er mensen zijn die industrieterreinen erg boeiend vinden. Het is wel leuk om te lezen dat het zoveel beter is in de Zaanstreek, nu. Voegt iets toe a.h. bovenstaande verhaal. Kan misschien ingevoegd worden?
Ik dacht even: is dat verhaal in de gemeentegids deels zalvende mooipraterij?


re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door Henk Gruys - 10:04 07-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
De omgeving zoals die in het verhaal wordt omschreven is er niet meer.
Het was eind jaren veertig. Er is veel verbeterd, in de Zaan kun je nu gewoon zwemmen. Dat is wel eens anders geweest. Maar duidelijke sporen van het oudste industriegebied van Europa zijn nog aan te wijzen, en dat is juist het interessante, al zal niet iedereen het daarmee eens zijn. Er is een tijd geweest dat je bij ons kon ruiken hoe de wind was. Noord: de Linoleumfabrieken, noordoost: Zetmeelbedrijf De Bijenkorf, oost: Traankokerij Best en Dekker, zuid: koek van Verkade.
Mijn Amsterdamse kennissen liepen kokhalzend door de straat langs de Bijenkorf, maar zaankanters waren er aan gewend.
Er is altijd gewenning; Amsterdammers zijn trots op hun stad, maar als ik in Amsterdam kom,vind ik het daar stinken.

Sommige oude Zaanse fabrieken staan nog steeds in of naast woonwijken. Te duur om ze te verplaatsen, maar er zijn afdoende hygienische maatregelen getroffen.

Het is hier heus niet zo slecht om te wonen; veel groen, met zeer veel water, grote parken, weilanden aan de buitenranden, een opmerkelijk winkelcentrum in Zaandam, een stuk of tien (werkende) molens, industrieel erfgoed, Zaanse Schans enz.


re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door evamaria - 00:46 07-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Die omgeving bestaat nu niet meer? De burgemeester van Zaanstad schrijft:

Beste inwoners van Zaanstad,

Inwoners van Zaanstad weten het allang: de Zaanstreek heeft veel te bieden. De gemeente heeft een schat aan industrieel erfgoed en prachtig uitgestrekte, waterrijke gebieden. De contouren van het nieuwe stadshart Inverdan worden steeds duidelijker en daarmee krijgt Zaanstad er een economische en toeristische trekker bij. Deze karakteristieken maken onze streek een unieke plek om te wonen, te werken en te recreëren.

http://zaanstad.digigids.eu/pages/menu/voorwoord.php

Lompen en Metalen
Reactie gegeven door Henk Gruys - 10:03 05-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Leuk weer eens een reactie van je op een verhaal. Bedankt.
Ik had dat "waar" niet geplaatst omdat het in dezelfde (lange) zin in het begin al stond.
Maar misschien ben ik te zuinig geweest. Dus als je dat prettiger leesbaar vindt, zet ik het ook daar.

re: Lompen en Metalen
Reactie gegeven door evamaria - 21:28 04-12-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
en WAAR alles wat nog een beetje glom onherkenbaar op elkaar lag of in elkaar stak. (Prettiger voor de lezer).

Ja, wat een naargeestige Nederlandse omgeving, goed beschreven.



De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
2006-2024 © Bizway - BTW nr. NL821748014.B01 - KvK 28086287