Joly-Pardoes - (slot)


Herman antwoordde niet terwijl hij zijn glas toegeschoven kreeg, hij liet ondertussen zijn ogen dwalen over het luisterend publiek dat stond bij de gitaren verderop. Dertigers en veertigers, typisch uitgaanspubliek van de zaterdagavond in dit stadsdeel. Eigenlijk maar een armoedig zootje bij elkaar, vond hij, waarom zou Sieglinde zich daaronder willen begeven? De barman keerde zich om van de tap en draaide de muziekversterker harder. Hij maakte een paar lenige dansbewegingen op het ritme van het lied, of hij vond dat hij maar bofte met het beroep dat hij had verkozen.
    Herman liep met zijn glas een stukje verderop waar een geblondeerde vrouw op een barkruk zat, en die geen belangstelling voor de muziek en de zangeres scheen te hebben. "Heel aardig dat je bij mij komt zitten," zei zij gemaakt glimlachend. "Alleen is maar alleen, niet?"
    – Overduidelijk op zoek naar loslopend mannelijk wild, dacht hij. – Ja! En dat zou toch wat zijn! Sieglinde stiekem bij mij weggelopen, en ik sla terug met een forse blondine van bedenkelijk allooi. Als pure wraakneming. Dan staan we quitte.
    – Hij zei meteen:
    "Jij wil vast wel wat van mij drinken."
    "Erg aardig van je. Graag een campari dan."
    Die heeft ook betere dagen gekend, dacht hij, nadat hij zijn bestelling had gedaan. En dan zo'n mannenstem. Overgang of een zware rookster die even tabakspauze heeft genomen. – Niet bepaald mijn voorkeur. – De leren barkruk piepte onder het gewicht van haar achterwerk als zij bewoog. De barman schoof een campari-soda naar haar toe.
    "Vertel eens, wat ben jij voor iemand, " zei de vrouw, "ik ben altijd megabenieuwd naar mijn medemensen. Dat is een speciale hobby van me. En daarom vraag ik er ook altijd naar. Zo beleef je vanzelf de leukste ontmoetingen."
    "Ik ben zelfstandig ondernemer, iets met de sloperij van grote projecten," loog hij. "En jij?"
    "Fotomodel."
    Hij dacht: ja dat zal wel, met die tanden en dat lijf. Als ik ooit nog eens een vrouw uit de kroeg (of erger) mee zou nemen, dan zou het deze niet zijn.
    De vrouw nam een grote teug van de campari alsof ze de hele dag al dorst had en een achterstand moest inhalen. "Als je mij straks naar huis brengt, dan kunnen we daar gezellig nog even een drankje pakken," zei ze.
    "You're completely right! Want dat is nou inderdaad het enige waar ik behoefte aan heb! Maar helaas is het niet mogelijk," vervolgde hij, "ik zit hier namelijk te wachten op een relatie waarmee ik belangrijke besprekingen moet voeren, die ik niet mag missen. Misschien een andere keer..."
    De vrouw keek hem lang aan, zwijgend, alsof ze wel wist dat hij haar loze praatjes zat te verkopen, maar dat zij hem dat tenslotte vergaf. Herman verdroeg die blik niet op de manier zoals hij wilde, en keek om naar de ingang waar net weer nieuwe bezoekers luidruchtig het café binnen stampten.
    "Ah, daar is de vriend!" riep hij, terwijl hij direct opstond. Hij legde even zijn hand op haar schouder. "Tot ziens en nog een leuke avond verder voor jou!" En hij maakte dat hij wegkwam.

Zonder te betalen nog wel! De rekening bij mevrouw graag, haha! Maar er stiekem vandoor piepen; dat is normaal mijn gewoonte helemaal niet. Hij zuchtte en liep in de richting van de gracht. Even verderop stonden de oude bomen van de kade, wit bepoederd met het kalkstof van de oude pakhuisjes die werden gesloopt; de buurt waar ze vanavond de auto hadden geparkeerd.
    En wie zag hij daar achter het stuur van de auto zitten? De hele reeks van gebeurtenissen sloeg in zijn geest prompt honderdtachtig graden om.
    Sieglinde maakte van binnen het portier voor hem open en viel meteen uit met een boos gezicht:
    "Waar zat jij toch ? Ben je naar buiten gegaan toen ik die kaartjes ging halen? Had je dat niet even kunnen zeggen? Ik heb de halve film op je zitten wachten. En mij daar rot zitten te vervelen, niet normaal. Jezes! En je kwam ook later niet terug. Ik begreep er niks van! Ik begrijp soms helemaal niks van jou!" –
    "Och, ik kreeg een droge keel en had best trek in een drankje ineens, want die rotzooi van de Pardoes drinken ze zelf maar op." – Wat gaat zo'n leugen mij gemakkelijk af, dacht hij. Ik zit almaar te liegen vanavond. Maar ik kan haar de werkelijke reden niet vertellen omdat die onbegrijpelijk is, vanwege alle onzinnigheid die ik mij daarnet in het hoofd haalde. – Hij voelde zich ten zeerste opgelucht.
    "Sorry sorry," zei hij, "maar ik kon je niet zeggen dat ik wegging, want jou zag ik toen binnen ook al niet meer. En ik dacht dat je naar buiten was gelopen."
    "Nu ja dat was uiteindelijk ook zo! Maar dàt pas veel later. Je hebt overigens niets gemist. Wat een rotfilm! Maar intussen hebben we nu wel onze hele avond vakkundig verpest! – En over "jou zien" gesproken: het laatste wat ik van jou zag was dat je ruzie zat te maken met die man van de bioscoop."
    Hij kon zich erover verbazen dat zij dat had gezien, want ze was er niet bij geweest zoals hij dacht met zekerheid te kunnen vaststellen.
    – "Ruzie?" zei hij met een solide nadruk, zonder dat het woord hem verstoorde. "Ruzie? Dat was helemaal geen ruzie!"
    En daarna, op bijna fluisterende toon, terwijl zijn hart scheen aangeland in een grote zee van kalmte, en hij zich overboog om haar te kussen, zei hij:
    "Ik maak nooit ruzie; met niemand. – Dat weet je toch wel?"