Nog steeds gaat ademen
niet vanzelf. Mijn spieren
spannen zich, mijn longen
vullen zich met lucht,
en blazen krachtig uit
- toch blijf ik leeg.
Waarmee vul je immers gaten
die gemaakt zijn door een ander?
Met zelfvertrouwen, zekerheid?
Of toch met warmte van haar handen
en heel veel zachte kusjes?