|
Bij een van de oude havens bevindt zich een bankje dat van tijd tot tijd het domein is van een kleine groep wat oudere mannen, ja van die echte Dordtenaren. Ze bespreken de landelijke politiek en schromen ook niet de wereldproblematiek naar hun hand op te lossen. Vaak komen echter ook privé-zaken aan bod die door de mannen serieus worden aangehoord en al of niet worden opgelost danwel worden voorzien van commentaar. De mannen kenden elkaar voorheen nauwelijks of in het geheel niet, maar zijn door de ontmoetingen bij die bank naar elkaar toegegroeid, ja vrienden geworden. Af en toe valt er een sterfgeval te betreuren binnen het groepje, maar het merkwaardige is, dat de groep daardoor niet kleiner is geworden want zoals vaak in de natuur vult de groep zichzelf bijna onmerkbaar weer aan.
Er wordt heel veel gelachen daar bij die bank, maar soms ook wordt er een traan zichtbaar of vloekt iemand grof om emoties te verbergen, ja zo gaat dat bij mannen die onder elkaar zijn.
Laatst werd een belevenis verteld door één van de mannen waarom daverend gelachen is (ik heb een "spion" bij de bank) en wel deze:
- Ik sta in winkelcentrum Sterrenburg, leunend op mijn winkelkarretje, want ik had pijn in m'n rug van het slenteren en m'n benen deden zeer, dat heb ik al gauw als ik lang moet staan. Nou afijn ik kijk een beetje wazig voor me uit, wachtend op m'n vrouw die een kledingzaak binnen is gegaan, komt er ineens een vrouw op me af rennen. Ze strekt haar armen uit en valt me om de hals. Ze zoent me op beide wangen en roept -Ha die Gerrit, ken je me niet meer, jongen we hebben ooit verkering gehad weet je dat niet meer?-
Ik schaamde me rot, drukt die tante een beetje van me weg en keek haar aan. Herkende haar meteen, ja verdomd het was Dickie waar ik een mensenleeftijd geleden een poosje verkering mee had. Ik herkende haar aan haar ogen, prachtige kijkers waar ik toentertijd gek op was. Ze was nog steeds een mooi wijf hoor en ik verweerde me niet toen ze me weer op beide kanten kuste.
-Goh wat leuk joh dat ik jou hier tegenkom, we hebben elkaar nooit meer ontmoet hè-
Op dat moment komt mijn vrouw uit de winkel, nou en die is me toch jaloers, dat wil je niet weten! Ze trekt Dickie aan haar mouw met een venijnig rukje en een kwaaie kop en snauwt
- Wie is dit nou in godsnaam weer Gerrit!-
Ja ik kan er ook niks aan doen dat sommige vrouwen mij wel zien zitten hé.Maar voor ik iets kon zeggen liet Dickie me los, keek mijn vrouw aan en jubelde - oh jé, ik zie het al, moeder is boos, nou ik ben al weg hoor. Daaag Gerrit, snoepje van me!-
Schaterlachend holde ze bij ons weg, waarbij ik nog opmerkte dat ze er verdomd jeugdig uitzag ondanks haar leeftijd, ze moet toch wel een jaartje of twee-drieenzestig zijn denk ik.
Alle zeilen heb ik moeten bijzetten om mijn vrouw duidelijk te maken dat dit geintje niks te betekenen had en dat ik er toch niks aan kon doen dat Dickie me ineens begon te zoenen. Die naam had ik niet moeten noemen want toen ging moeders weer zowat over de rooie. Nou ja, een paar dagen later was ze weer gewoon tegen me hoor, niks aan de hand.
De man moest zijn verhaal meerdere malen onderbreken omdat de mannen in een deuk gingen en allerlei soms onwelvoeglijke toespelingen maakten.
|
