|
negen jassen gedragen
dun en bijna als een huid
aan gordels trekkend
begin ik het te wagen
stil erbij te zijn
huid van besneeuwde dagen
van veel voorbije manen
bergnevelhuid maar ook
de huid van hondenhokken
steen- en regenhuid
(met slechts een bundel gras
wat handvol aarde
een maanbrief schrijven
- wie kan dat nog? –
vingerhoeden wilde kersen
verzenden in een enveloppe
en 't ongeziene offeren)
jij hebt niets heel gelaten
toen 'k jong en wild was
als een oceaan heb ik
de perken aangeharkt
en later zelfs jouw as verstrooid
(dit is mijn huid
dit is mijn jas
dit ben ik).
sunset 08-06-2011
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
