 |
| evamaria - 00:54 22-08-2015 |
|
|
In de mooie voorkamer, de salon, waar de kleuters echt niet mogen spelen en ook eigenlijk niet mogen komen, want daar liggen Perzische tapijten, staan fragiele stoeltjes, kastjes vol doorschijnend porselein en papierdun kristal en ook doosjes van goudbruin glanzend schildpad met gebaksvorkjes erin en houten schatkistjes vol sieraden en wat al niet meer... zo spannend om te bekijken...daar staat ook de leeuw.
De leeuw brult. Hij heeft honger.
Zijn staart zwaait in een krul omhoog. Zijn muil is wijd open. Altijd heeft hij honger.
Hij woont hoog op de zwartmarmeren schoorsteen. Om hem van dichtbij te zien moeten de kleuters op een stoeltje klimmen. Hij staat er bovenop zijn huisje. Daar hangt een klok in met een lachende, gouden zon eronder die heen en weer zwaait. Antiek heet hij, hij is heel oud al. En van goud. Met scherpe tanden.
Af en toe sluipt een kleuter de salon in. En legt stilletjes een kruimel koek of brood in de gapende muil. En altijd eet de leeuw het op. Bij het volgende bezoek heeft hij altijd alles verslonden. Dan heeft hij weer honger. De leeuw van oma is hen zo dankbaar.
De koekoek in de gewone huiskamer heeft vast ook honger maar daar kunnen ze nog niet bij.
|
|
|
Reactie gegeven door coolburnvisible - 20:57 05-09-2015 |
|
|
|
Ach ja, natuurlijk.
|
|
re: Coolburn De leeuw wil eten. |
|
Reactie gegeven door evamaria - 19:35 05-09-2015 |
|
|
|
ja, Coolburn: ik bedoel eigenlijk: de voorkamer voor het mooie, niet voor het gewone gebruik.
Beter misschien:
In de voorkamer, de statige salon...oid.
|
|
Reactie gegeven door coolburnvisible - 19:14 05-09-2015 |
|
|
|
Het begint al "verkeerd" met mooie. Show don't tell. Laat het publiek oordelen. Die zijn daar vaak ook beter in dan de schtijver, die slechts (be)schrijft.
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 17:02 25-08-2015 |
|
|
|
Allen - Ik vind dat het bij dit verhaal hoort dat: de kleuters een statige, stille en ruime kamer binnen sluipen - een klassieke salon - een soort ouderwetse stijlkamer - niet echt vol - volgens een vast stramien ingericht - en dat de leeuw daar prominent - en echt wel wat absurd - bovenop een plechtige pendule - in feite een geelgevlamd marmeren tempeltje met zuiltjes - staat te prijken/brullen. Dus niet: in een kamer stampvol met beeldjes enz. Ook niet zozeer als een troeteldiertje. Op grond van jullie commentaar kan ik beter nog een paar woorden toevoegen/veranderen, denk ik. Het gebruik van een mooie voorkamer en een gewone huiskamer, de achterkamer, het kwam in mijn jeugd wel vaak maar het is zo in onbruik geraakt, dat ik het ietsje meer moet toelichten, merk ik. Bedankt hiervoor!
|
|
Reactie gegeven door 88 - 14:12 24-08-2015 |
|
|
|
ja hoor, ikke wel en doe het nog steeds, en dat zou ik jou ook gunnen, met alle respect, jij gebruikt je fantasie niet en pent doorgaans teksten waar geen enkele ruimte tot fantasie voor de lezer overblijft, ik ben benieuwd of je er ooit weer komt, bij de fantasie bedoel ik..
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 13:55 24-08-2015 |
|
|
|
88 - Ik begrijp het, ja, je roept met weinig woorden de sfeer op. Het verhaaltje hier is niet speciaal voor kinderen bedoeld. De statige, ruime voorkamer met antieke spullen, niet echt vol gezet, waaraan ik dacht..werd vooral voor ontvangst van gasten gebruikt - vaak op zondag - en alleen dan werd de kolenkachel daar ook gestookt.
Dio - Ja, ik ken die kamers, Hoe houden ze het uit, denk ik dan. Nauwelijks ruimte om te lopen en uren werk om dat allemaal af te stoffen enzo.
Hebben jullie ooit een kleuter een soort gesprek zien voeren met een knuffel of zelfs met een paar knikkers..ze denken echt dat allerlei voorwerpen leven..ik kan me dit ook wel vaag herinneren uit mijn eigen kleutertijd.
|
|
Reactie gegeven door DiotheCilany - 10:46 24-08-2015 |
|
|
|
Skyhigh Pinkeltjeniveau in een pastelsetting. Ik kom vaak bij mensen thuis en soms stap je een kamer binnrn waar je elke stap diep moet overwegen omdat je anders je poten breekt over beeldjes, knuffels en opgedofte poppen.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 07:45 24-08-2015 |
|
|
|
ik liet het niet zien vanwege een lief gedicht, ik liet zien dat een lang (sfeer) verhaal ook het in het kort kan..
Ik vermoed dat je dit als verhaaltje aan kinderen wilt vertellen..
Een salon vol perzische tapijten, fragiele stoeltjes en kastjes-vol..het moet een erg grote kamer zijn dan.. ;)
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 00:24 24-08-2015 |
|
|
|
88 - Ja, dit is een lief gedicht. Die geuren noemen, is leuk. Wat je er hier nog bij vertelt, geeft nog meer diepte er aan. Het is echt iets van vroeger. Een heel bejaarde dame in een poppenhuisje op een oud hofje. Naar buiten kijken, al is er niet veel te zien. Naar de mensen buiten zwaaien. Blij met bezoek van jonkies. De bel oppoetsen etc.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 14:55 23-08-2015 |
|
|
|
Ik ga toch nog een poging doen om iets duidelijk te maken, en ga het helemaal uitleggen.
Ik had een oudtante, de zus van mijn oma, ze was al heel lang weduwe en dol op bezoek wat ze zelden kreeg.
Ik ging er met mijn vriendinnetje graag naartoe, we mochten daar stiekem roken, dat deed tante Mies zelf ook. Ze hadden een popperig klein huisje met bruine eikenhouten meubels, gehaakte kleedjes en een koperen bel en brievenbus.
We kregen limonade, koekjes, snoep, alles, en we rookten daar en voelden ons heel stoer, thuis mocht niks! Logisch ook..achteraf.
Opeens kwam het bericht dat ze was overleden. Mijn hele jeugd met mooie herinnering aan haar vatte ik in een klein gedichtje, ik moest toen opeens weer aan haar denken en begon te schrijven.
Ik zeg niet dat ik het beter weet, dit is puur een voorbeeld, dus vergeef me als het belerend overkomt, zo is het niet bedoeld..
Tante Mies
Mijn tante van onschatbare waarde
rook naar geluk, damessigaartjes en koperpoets.
Ze woonde in een hofje en keek graag naar buiten.
Niet dat er veel te zien was, maar tante had fantasie.
Mensen bedacht ze vriendelijk, ze zwaaide altijd terug.
Op een avond, ( men dacht omstreeks acht uur),
wond ze de klok op, warmde een glaasje melk
en trok haar voile toe.
Ik hield van haar.
|
|
Reactie gegeven door thomas bosgaard - 09:44 23-08-2015 |
|
|
|
Moeilijk voor jou, de een wil dat je wat minder informatie geeft en de ander vind het verhaal te krap
een lastig parket maar toch maar niet te veel in één zin proppen, dan moet de lezer het 10 x overlezen om de draad niet kwijt te raken
hoi
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 01:46 23-08-2015 |
|
|
|
Thomas - dank je. Ik heb nog een paar korte stukjes met dit thema die ik hier ook nog eens wil plaatsen. Als ze helemaal af zijn. Dan wordt het een reeksje.
Ja, het is maar een simpel verhaaltje nu. Ik denk dat er wat meer mee kan. Met dit onderwerpje. Bv. de salon wat uitgebreider beschrijven. De leeuw ook. Meer zoals een kleuter het ziet. Geheimzinnig. Wonderlijk. Dat beeld in boeiende woorden oproepen voor een ander is niet zo eenvoudig. Het is nu inderdaad krap geschreven. Gemakkelijke zinnetjes.
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 00:17 23-08-2015 |
|
|
|
88 - ik heb in dit stukje mijn neiging om veel informatie te geven beperkt, zoals je adviseerde. Dit lijkt me prettiger te lezen. Nog bedankt voor je advies.
|
|
Reactie gegeven door evamaria - 23:46 22-08-2015 |
|
|
|
88 - Dank je - grappig, de video voederen met een boterham - met choco? - dat is magisch denken en zorgzaam bedoeld.
In de standaard gezinswoning met doorzonkamer hebben mensen geen aparte salon. Voor ontvangst, altijd netjes en met kwetsbare spullen. Waar de kleuters min of meer niet mogen komen. Wel hoorde ik eens van iemand dat er een touw dwars door de doorzonkamer gespannen werd om de kleintjes uit het mooie gedeelte met bankstel etc te weren.
De indeling: mooie voorkamer en gewone huiskamer (achterkamer), gescheiden door bv glas in lood deuren was vroeger wel traditioneel.
Of mensen hadden een mooie kamer en een woonkeuken.
Nu ja, het verhaal is wel te begrijpen. Voor iedereen.
|
|
Reactie gegeven door thomas bosgaard - 09:30 22-08-2015 |
|
|
|
Wel goed maar beetje erg krap geschreven. Lange lellen begin ik niet aan maar hier mis ik toch iets
hoi
|
|
Reactie gegeven door 88 - 07:42 22-08-2015 |
|
|
|
Leuk nostalgisch sfeerverhaaltje, zo ging dat vroeger he?
Het doet me ook aan een stukje antiek denken in de vorm van een videoplayer, (die bestaan ook zowat niet meer), dat mama er geen band in kon schuiven, er een boterham in zat en het ukkie zei; mama, video had honger :)
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
