De Onthulling - slot


"Ik raad je aan goed over jullie tweeën na te denken!" riep Maggie. "Of moet ik soms naar je toe komen? Jazeker, dat doe ik! Ondanks mijn ziekte!" Maar haar stem klonk juist ongewoon krachtig en vastberaden.
    Aliët zei willoos: "Ik heb Louis twee maanden geleden ontmoet, voor het eerst. Dat weet je toch? Wij zijn je nog tegengekomen. We hebben een tijdje daarna een relatie gekregen. – Waarom begin je daar eigenlijk over?"
    "Nu, ik wil je alleen maar waarschuwen voor zulke relatie..."
    "Maar waarschuwen waarvoor dan?... Is er soms iets met Louis? Er is toch niets met hem?"
    "Waarschuwen is ook eigenlijk het woord niet... Nee, er is niks met Louis." Het was even stil.
    Aliët scheen zich enigszins te hebben hervonden en zei: "Maggie, ik weet dat je altijd alles goed bedoelt, maar ik vind het toch heel vervelend als je op deze manier over ons praat."
    "Aliët! Gedrag je even volwassen, bedenk dat ook Louis het ietwat ridicule van jullie relatie..."
    "Ridicuul? Wat zijn dat voor woorden? Op deze wijze wil ik er helemaal niet meer over spreken! Als je eventueel hier wilt komen voor het geeft niet wat, ben je natuurlijk van harte welkom, dat weet je, maar niet nu, niet vanmiddag! Geef me je telefoonnummer, dan bel ik je terug en spreken we af!"
    "Nee, Aliët luister!" riep Maggie. "Het is belangrijk. Het gaat je echt aan!"
    "Maar je hebt niet het recht om je op die manier met ons te bemoeien!" riep Aliët. "Ik wil het er best eens met je over hebben, maar niet nu; ik heb het vreselijk druk! Ik heb echt geen tijd om op dit moment..."
    "Nu ja goed, als je dan zo kinderachtig .."
    Aliët voelde zich ineens heel erg boos worden, ze smeet de hoorn op het toestel, ging staan en staarde een poosje de kamer in zonder veel te zien. Een raar gesprek... dacht zij. Hoe bestaat het! Hoe is het mogelijk dat Maggie óók al begint over Louis... Toch kreeg ze spoedig spijt van haar wellicht toch iets te onbekookte uitval. Want eigenlijk wist zij de reden van Maggies telefoontje niet echt. Verstrooid bladerde zij in de papieren, verplaatste hier en daar boeken, rolde een reproductie op, maar had er haar gedachten niet bij. Toen na een paar minuten de bel weer overging, nam ze dan ook gelaten weer op.
    "Aliët, weet dat het ook voor mij moeilijk is!" riep Maggie in de hoorn. "En ik had je juist zoveel mogelijk willen sparen! Maar als je dan niet luisteren wilt, moet ik je het nogmaals zeggen, ronduit. Temeer daar je jezelf blijkbaar hebt wijsgemaakt dat ondanks Louis' duidelijke afwijzing vorige week, het onherroepelijk einde van jullie relatie tussen aanhalingstekens nog steeds geen voldongen feit is."
    "Maar..." zei Aliët verbluft, "hoe weet jij dit allemaal?"
    "Nu je snapt toch zo langzamerhand wel dat het juist op aandringen van Louis gebeurt dat ik je dit alles vertel! Louis is er heus wel van op de hoogte hoor, dat je contact met hem tracht te zoeken. Hem probeert te bellen, brieven schrijft, hem zelfs wilt gaan bezoeken! Terwijl hij je die avond in het restaurant toch uitdrukkelijk had gezegd dat het afgelopen moest zijn. Fini! Totaal! Je kunt je eenvoudig niet voorstellen hoeveel moeite hem dat heeft gekost. Maar je wilt gewoon niet luisteren en gaat maar door! Het houdt niet op! Toen heeft hij tenslotte míj in vertrouwen genomen. Mij, je beste vriendin immers. En we hebben afgesproken dat ìk eens zou proberen je tot rede te brengen."
    "O Maggie," riep Aliët, "hoe is dat mogelijk?"
    "Omdat ik hem kèn. Ik ken hem en daardoor weet ik waarom hij dat heeft gedaan. Hij is immers een en al goedheid! Hij kon het niet weerstaan je in het begin te ontmoeten, aan te horen en in zwakke momenten zelfs met je uit te gaan. – Echter alleen uit medeleven heeft hij het gedaan, luister je, uit medeleven. Omdat hij je zielig vond en eenzaam. Deerniswekkend! Een eenzame vrouw van vijfendertig! Dat was achteraf bezien natuurlijk niet verstandig, maar het is nu eenmaal gebeurd. Hij had medelijden met je. Hij beschouwde een avondje uitgaan min of meer als een soort sociale plicht. Maar jij, wat haalde je je vervolgens allemaal in je hoofd? Dat hij verliefd op je was of zo? Wat een idee! – Maar nu kan hij dit alles niet langer verdragen. Hij is van grote gevoeligheid, àl te week misschien. Hij kon het, na zijn dringende verzoek in dat restaurant hem met rust te laten, eenvoudig niet over zijn hart verkrijgen dit te herhalen en te herhalen. Het was beter geweest als hij het wel had gekund, zeker, maar hij is te weekhartig zoals ik al zeg. Hijzelf is de laatste om dat te ontkennen.
    En hij had nog zó getracht duidelijk te zijn die avond. Het spijt hem vreselijk je mogelijk ooit een verkeerde indruk van hem te hebben gegeven... Maar om een lang verhaal kort te maken, daarom is hij dus naar mij toe gekomen. Naar mij, omdat ik vroeger altijd je beste vriendin was. En ik heb er met hem avonden, nachten lang over gesproken. En we vonden tenslotte dat het de beste manier was als ìk je alles nog eens onder ogen zou brengen."
    – "En dat zeg jij allemaal als beste vriendin!" viel Aliët uit. Zij had dit niet willen zeggen, maar kon zich niet inhouden. "Niets geloof ik er van! Geen woord! Waar bemoei je je eigenlijk mee? – Het lijkt wel of je jaloers bent!" Het ontviel haar, hetgeen zij onmiddellijk betreurde.
    "Jaloers!" hoonde Maggie dan ook. – "Ha! Geef me één reden om jaloers te zijn op jou! En je moet niets insinueren, want ik doe dit alles alleen maar om jou en Louis te helpen!"
    "O Maggie, zwijg er alsjeblieft over," huilde Aliët bijna. "Dit kan toch niet waar zijn! Ik geloof er niets van... Ik zal met Louis praten en dan zal hij dit onmiddellijk..."
    "Zeker in verband met dat laatste stomme briefje!" riep Maggie met een stem zo krachtig dat het Aliët pijn aan de oren deed. – "O, als je eens wist hoeveel spijt hij daarvan heeft! En van het feit dat hij daarin nog niet durfde schrijven over het aanstaande afscheid...
    Maar jij, jij zult dit briefje willen gebruiken om hem op andere gedachten proberen te brengen. En als je het niet zo gauw kunt vinden, zul je desnoods je hele armzalige huisje binnenstebuiten keren om het te zoeken en als belachelijk bewijsstuk te gebruiken – O, ik ken je. Maar je gedachten zijn zonderlinger dan zonderling, want in die brief staat alleen maar iets over die uitnodiging en niets anders! Je kunt er geen enkele reden voor jouw wezenloze inbeelding uit opmaken. Ik zeg je nogmaals Aliët, het is vergeefse moeite! Zelfs al zou Louis je misschien nog een keer te woord willen staan in een café, of zelfs bij hem thuis, dan zal dat alleen uit medelijden gebeuren, en is er nog niets veranderd! Och Aliët, houd toch op! Het is helemaal niet belangrijk wat Louis heeft geschreven. Waar het om gaat is dat je moet ophouden met wat je doet!"
    "Ach, Maggie, dit is toch alles een verzinsel, ik geloof hier werkelijk niets van. En ik trek me er ook niets van aan! Je bent al veel te ver gegaan."
    "Aliët, wees niet dwaas! Het heeft niet de minste zin. Laat het tot je doordringen dat het radicaal afgelopen is! Louis past helemaal niet bij jou! Je hebt hem op schandelijke manier verleid! Je hebt je rok voor hem omhoog gedaan, hem met je intimiteiten week gemaakt, erom gevraagd. – Het is treurig zoals jij je ouders met zulk gedrag beschaamt! Ze zijn er niet meer en kunnen zich er niet over uitlaten. Ik kende ze; het waren brave mensen. En dan nu zoiets!"
    "Laat mijn ouders erbuiten!" riep Aliët boos. "Wat denk je wel! Mijn beste vriendin? Nu op deze manier ben ik beter af met helemaal geen vriendin!"
    "Je bent eigenwijs," zei Maggie streng. "Maar luister, als je dit alles nog steeds niet van me wilt aannemen, dan zal ik je onthullen – ik had het je willen besparen, maar als het dan moet: – Al een maand komt Louis bij mij, hoor je! Hij noemt mij de ideale vrouw, als je dat nog niet begrepen had! En denk niet dat er iemand tussen hem en mij kan komen! En zeker jij niet! Houd op met waarmee je bezig bent! Hij wordt er gek van! Ik verbied je hem nog langer lastig te vallen! En als je niet luisteren wilt, hoe rustig ik je dit allemaal probeer uit te leggen, dan zal ik het nog eens persoonlijk benadrukken. Dus kom ik naar je toe! Nu onmiddellijk! Ja zeker. Ondanks mijn ziekte! Ik kom naar je toe! Blijf waar je bent!! Ik ben over een kwartier bij je!"
    De verbinding was verbroken.

Aliët stond bij het raam en keek bewegenloos voor zich uit. "Wat een leugens," fluisterde zij, "hoe is dit mogelijk... hij en Maggie... wat een smerige leugens allemaal... Wat moet Maggie mij haten dat zij dit alles heeft gezegd. Een vriendin die je verraadt... Wat moet zij mij vreselijk haten dat zij mij ook nog zo wil vernederen... en de nagedachtenis van mijn ouders erbij... En dit alles over Louis, zogenaamd om te helpen... Louis en zijzelf... Ik geloof er helemaal niets van ... Niets." Ze rook de stoffige textielgeur van het gordijn en staarde in de vitrages, waarin de roodvlammende zon zich nog steeds manifesteerde. Maar niet alles drong tot haar door. Zij zag wel dat de goederentrein stilstond en een paar mensen om de locomotief liepen. Ze keken tussen de wielen, alsof daar iets lag dat niet hoorde. – Was daar iets gebeurd? Met die kinderen? ging het even door haar heen. Of betekende het helemaal niets? Waarschijnlijk niet.
    Maar ze kon door haar zenuwachtigheid niet aan het raam blijven. Ze kòn het eenvoudig niet. – Ze moest weg, weg uit dit benauwde, hete, overvolle huis. Naar buiten. Maar niet meer daar kijken. Ze liep door de kamer met de chaos door naar de slaapkamer en knipte het lampje boven de wastafel aan. In de spiegel zag ze haar vlekkerige gelaat, holle ogen, verlicht door de gelige buislamp. Ze trok haar wangen glad. Het leek of ze jaren ouder was geworden. Ze liet het koude water over haar polsen stromen. Maar dat verfriste nauwelijks.
    Ze opende haar kleerkast om te doen wat de enige mogelijkheid nu was: zich omkleden en zo spoedig mogelijk naar het station gaan om de eerstkomende trein naar Louis te nemen. Als hij er niet was, zou ze net zo lang wachten tot hij thuiskwam. –Ineens haastte ze zich terug naar de porseleinen wasbak, en braakte daarin kortstondig en weinig.

Bij de locomotief hadden zich steeds meer mensen verzameld. Men liep voortdurend heen en weer. De zon had haar kracht herwonnen en begon laag en vals te schijnen over het veld met de bestofte struiken.
    Het was doodstil buiten, alsof iets onnoembaar groots zijn adem inhield.
    Aliët had zich omgekleed en stommelde de trap af.
    In haar verlaten huiskamer met een brede warme zonstreep, hing nog de geur van verschaalde koffie.