Nog Even Geen Rust - Afl. 1 van 2


De oude man Pietje Kee drentelde met volle boodschappentas door de regenachtige Hoofdstraat. De supermarkt die hij zojuist had verlaten – Aldomarin geheten, – was een grote betonnen bunker, met een reclamebord boven de ingang, en van binnen door lichtblauwe tl-buizen verlicht.
    Pietjes taak was het de wekelijkse boodschappen voor hem en zijn zusters in te kopen. Ook vanmiddag had hij al het gewenste weer met succes bijeen kunnen garen. Natuurlijk hadden ze het weer niet kunnen nalaten de indeling van de winkel finaal door mekaar te gooien, en moest hij omlopen tussen de schappen en overal zoeken, maar de Douwe Egberts Roodmerk was in de reclame, en dat maakte het weer goed; drie pakken had hij ingeslagen!
    Nu liep hij in de druilregen en begon het vervolg van zijn tocht hem een weinig te benauwen: zijn onvermijdelijke thuiskomst over een kwartier. – Dit kwam door zijn oudere zuster Gesien.
    Deze Gesien bedisselde alles in huis. Zogenaamd omdat hìj daar te stom voor was, maar in werkelijkheid natuurlijk om goed de baas over 'm te spelen! Aldus meende ze alles te moeten verordonneren, te regelen, te beredderen en te bekijven, de hele dag maar door... Ruziemaken was haar lust en haar leven – en zo had Pietje nog maar weinig rust.
    Nee, gezellig was al tijden niet meer thuis. Hoe lang al waren vader en moeder dood, zo kort na elkander? Twee jaar?.. Ja, het vertrouwde van vroeger was voorgoed verloren, net als zoveel de laatste tijd.
    Hij had nog 'n andere zus, een jongere, Anna, maar die sprak nauwelijks één woord, die was niet helemaal goed in d'r bovenkamer. En de rest van 'r was ook niet prachtig... Verder had hij niemand. Hijzelf was nooit getrouwd geweest, dat geluk was 'm niet beschoren... En nu was ie 'n ouwe van dage en kon hij zijn leven nooit meer overdoen, al zou-ie willen...
    De onontkoombare thuiskomst wachtte... En verweer had hij niet tegen de vitterijen van Gesina. Die heks met haar gezicht van grof schuurpapier... "Die Gesien krijgt van mij geen tien," zei hij bij zichzelf om het maar weer van de vrolijke kant te beschouwen. Beter was 't natuurlijk om helemaal niet aan haar te dènken, maar dat viel niet mee.
    Zijn gedachten kwamen van lieverlede wat tot rust, al bleven ze nog even bij hun huis aan het Landeweer, dat zwarte gribusje met zijn onooglijke, sinistere dwarsgangetjes, modderige erven en oude woninkjes aan de zuidkant van de stad. Je had er de Ondrachtstraat, de Sjouwermanstraat, Het Geheten, de Paardenstraat; alle nauw en zwart, vooral als je ervoor stond en erin keek. De vele drasjes erachter, het moesten er wel honderd zijn, bedacht hij, waren een beetje naargeestig. Maar meestal zag hij het zwarte niet zo, omdat hij er aan gewend was in de loop der tijd.
    Hij vond het niet eens onbehaaglijk op straat, ondanks de druipregen en de plassen. Regenpijpen piesten overal naar behoren, putjes en riolen sputterden genoeglijk mee. Dus ging Pietje nog maar even door, verder de Hoofdstraat in, steeds langs de sliernatte zijstraten, alle verlaten met in het midden een smalle baan van zwartglimmende klinkertjes. Die straten liepen allemaal uit op de Ehrenstraat. Daarboven leek de regenhemel tijdelijk op te lichten.
    Pietje loerde af en toe naar de huizen van de oude Hoofdstraat, vooral de hoge op de hoeken met hun natglanzende daken, bijna zwart tegen de ambergrijze lucht. Op de zolders daarvan zou hij wel 'ns een kijkje willen nemen. Wat daar allemaal was. Niet alleen aan rommel, maar ook wat er aan onzichtbare dingen rondwaarde. Op zolder schuilde immers de ziel van ieder huis, bedacht hij. En toen moest-ie lachen om deze gekke inval van hem... ja, die had hij nu eenmaal soms.
    Pietje wandelde met zijn tas aan de hand, kraag op, steeds verder de Hoofdstraat uit. Veel mensen kwam hij niet tegen; aan de overkant soms een enkeling, half verscholen onder een paraplu, als een glimmend zwarte bol voortgeblazen door de wind.
    – Weinig bomen waren er hier, oordeelde Pietje, en dan nog van die duntjes, dat was jammer – nu zo kaal... Verder alleen straatklinkers, stoepen van betontegels en gebouwen. Het beste hier was eraf; de zware stank van de zetmeelfabrieken De Horman belaagde sinds onheuglijke tijden de zieke omgeving. De rivier erachter, die brede stroom die met zijn gekabbel nog enige natuurlijkheid had kunnen bieden, was nergens te zien; overal werd het trage, olieachtige water door grote huizen en stinkende bedrijven aan het gezicht onttrokken.
    Hij zou voor de verandering wel eens 'n andere superwinkel willen proberen. Verderop, over de spoorlijn strekte zich een splinternieuwe wijk uit, Prathe geheten, rare naam. Maar wel heel mooie grote winkels moesten daar zijn, had hij gelezen in de krant. Maar hij had er nog nooit één voet gezet. Want om het te bereiken moest je door een vreselijk bekliederd tunneltje onder de autoweg en het spoor. En dat dorst hij niet, bang te worden overvallen, omvergereden, aangevallen of bestolen, door die jonkies die vandaag de dag zo vervaarlijk overal rondhingen en de boel onveilig maakten. Ja, de tijden waren verslechterd, 't was niet ongevaarlijk meer op straat. Hij droomde soms dat hij door zo'n groep werd belaagd en werd zwetend wakker.
    Pietjes dikke jasje rook zuur van het hemelwater dat in zijn nek droop, maar hij drentelde verder, teneinde zijn komst bij zwarte Gesien nog even uit te stellen. Kijk, nu kwam hij al bij de Kerklandstraat. Die leek nog natter dan de rest onder het flardengrauw van de lucht.
    En dáár was hij verdikkeme alweer aangekomen bij de begraafplaats naast de kerk! Daar lagen vader en moeder.
    Ook hij kwam hier te rusten als 't allemaal afgelopen was. Zijn plaats was allang besproken.
    Om de begraafplaats stond een ijzeren hek op lage muurtjes, daarachter hulstbomen. Hij loerde tussen de bladeren door naar de graven. Hij was niet bang om dood te gaan; het leek een terechte beloning voor een welbesteed leven... Dood zíjn was niet erg. De engeltjes zou je horen zingen, dat wist-ie zeker... Hij tuurde laag over de zerken; de stenen met gebeeldhouwde lauwerkransjes en dichtgeslibde letters glommen met het hemelwater dapper mee, de looppaden waren doorweekt achter de hekjes en kettinkjes, de treurwilg droop en het kerkdak was glanzend beregend, evenals de loodgrijze torenspits van de kerk.
    – Wel erg nat om hier te liggen, dacht Pietje vervolgens.
    Het zwerk in het westen werd wat lichter, er kwam een gelige scheur in. Maar daarachter verdonkerde het toch weer iets leek het.
    Hij zuchtte, nu moest hij terug, helemaal terug naar het inktzwarte Landeweer, naar Gesien, die hem in de deur al zou staan op te wachten, en gaan foeteren waar hij al die tijd had gezeten.
(Wordt vervolgd met nog één aflevering)