De Trein
(De tweede werkelijkheid)

Nadat ik de rijweg was overgestoken
(dat was vlak bij mijn huis, dus genoegzaam bekend),
lag het westelijk veld zo open en wijd, en
de weg liep zo eindeloos ver tegelijk,
dat ik halt hield, verwonderd, en vreemd van gedachten.
De lokaaltrein naderde. Die naderde langzaam
de brug waarvoor ik en mijn vrienden wachtten,
tot hij langs reed, die god van verplaatsbare krachten.
Wij reikten hoog met ons vistuig en lachten.
– Zo werd het banale tijdelijk verwisseld
voor een feestelijk fata morgana.
De tweede werkelijkheid sprak zich hier uit.
Want die is er zodra men de ogen sluit.