|
Hoofdstuk 1 van mijn nog onuitgegeven roman Lucide Liefde
...het meest concrete en het meest levendige. Ze bevinden zich bij mij niet altijd op dezelfde tijdcoördinaten. Willekeurig maak ik er een keus tussen...
1. Barbie en Ken
Voorzichtig schuif ik een jas opzij. Net als in de brugklas, kijk ik naar haar. Toen vanuit de deuropening van de aula waar ik haar op een podium de ene na de andere jongen zag verslaan met tafeltennis, nu in 4 havo vanaf de onderste balk van een kapstok. De afstand tussen ons is flink verkleind. Het maakt mijn kijken er niet makkelijker op. Bovendien zitten we voor het eerst voor twee vakken, Nederlands en scheikunde, bij elkaar in de klas. Zij is van 4 mavo naar 4 havo overgegaan, ik van 4 vwo. Voor mij een klap in het gezicht met een trap na van mijn wiskundeleraar. Tijdens een ouderavond in het bijzijn van mijn moeder adviseerde hij mij zijn vak niet te kiezen met de woorden:
‘Ook zonder wiskunde zal je het nog moeilijk genoeg krijgen op het havo, Ben.’
Niets bleek minder waar. Net als in de onderbouw haal ik er met groot gemak achten en negens voor. Zelfs voor mijn talen sta ik voor het eerst op ‘t Schrödinger voldoende. Het biedt mij alle ruimte om me te concentreren op wat me echt interesseert: hier tijdens pauzes verborgen tussen jassen pokeren met klasgenoten om geld, ’s avonds op een club schaken om prijzen en haar, mijn tafeltennismeisje aan de andere kant van de gang bij het raam boven een al september gloeiende verwarming, steevast met haar handen onder haar dijen. Ze heeft haar lange asblonde haar kort gewiekt en van het enthousiasme waarmee ze in de brugklas tafeltennisballen over netjes sloeg, is geen spaan meer heel. Toch kan ik opnieuw mijn ogen niet van haar afhouden.
‘Wacht!’
Ik roep het op een dinsdagmorgen in het voorbijgaan tussen twee lessen in. We lopen elkaar op dat moment van de week wel vaker tegemoet. Zij als vijfde wiel aan de wagen bij een groep populaire meiden, ik samen met mijn kaartgenoten die het openlijk uitproesten. De populaire meiden schieten giechelend weg achter haar rug. Ik recht de mijne.
‘Barbra.’
Haar naam, om aan te geven dat ik het tegen haar heb. Het lachen neemt er alleen maar door toe. Ik sterf duizend doden. Toch breekt mijn stem niet. Ik hoor er zowaar enige bas in. Eerste vruchten van de baart in de keel?
‘Ik wil je straks in de pauze wat vragen.’
Duidelijkheid creëert normalisatie. We vervolgen onze weg alsof er niets is gebeurd, alsof ik haar zojuist niet heb aangesproken. Enkel om te controleren of ze me heeft begrepen, draai ik me om. Zij op dat zelfde moment ook. Voor het eerst kijken we elkaar recht in de ogen aan. Een eeuwigheid zo lijkt wel. Tot ze naar me knipoogt.
De daarop volgende pauze vallen mijn kaarten goed, te goed. Over een hand met drie vrouwen staar ik naar haar lege plek op de vensterbank. Waar blijft ze nou?
‘Ben, ik raise je een gulden.’
Zweetparels op mijn voorhoofd maken mijn kaartgenoten overmoedig. Dennis in dit geval, de enige jongen van onze groep die vorig jaar met haar in 4 mavo zat. Met mij zat hij op de lagere school. Ook onze ogen kruisen. Ik doe alsof ik over zijn bod nadenk. Opnieuw werp ik een blik over mijn kaarten, de gang in nu. Hé, daar staat ze, helemaal aan het eind tussen de aula en de hoofdingang. Ongecontroleerd spring ik op. Mijn kaarten dwarrelen open en bloot over het stuk grond dat dienst doet als speeltafel.
‘Even een vriend een hand geven.’
Weer richt iedereen zijn ogen op mij. Blikken vol ongeloof prikken in mijn rug. Niemand loopt weg van zulke goede kaarten en de wc is de andere kant op. Barbra wringt zich ondertussen door een groep leerlingen heen naar buiten. Ik versnel mijn pas. In mijn nek voel ik een hete adem. Buiten zie ik pas van wie: Dennis. Barbra groet ons.
‘Hi.’
‘Hi.’
Dennis knikt enkel. Ik negeer hem. Net als vanmorgen moet ik me door niets of niemand laten afleiden. Het is nu of nooit.
‘Wil je met me uitgaan?’
Het hoge woord is eruit. Mijn stem breekt opnieuw niet. Het zweet op mijn voorhoofd heeft zich zonder aanraken uitgebreid naar de palmen van mijn hand. Van de zenuwen vorm ik er vuisten mee. Zij knijpt in haar neus.
‘Wat had je in gedachten dan?’
‘Een concert van Golden Earring, zaterdagavond in Utrecht.’
Ik meen iets te zien glinsteren in haar ogen. Of is het de zon? Laatste zomerzonnestralen glijden over haar gezicht richting haar haren. Ze spelen ermee alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en kleuren ze nog witter dan ze al zijn.
‘Ik zal mijn ouders om toestemming moeten vragen.’
Met elk antwoord van een volmondig ja tot een resoluut nee had ik rekening gehouden, maar niet dit, het meest voor de hand liggende. Natuurlijk moet zij als meisje toestemming vragen aan haar ouders. Ik als jongen kan staan en gaan waar ik maar wil, zeker nu het erop lijkt dat mijn ouders gaan scheiden. Ze zijn als de dood dat als ze te streng tegen me zijn dat ik na de scheiding voor de ander zal kiezen. Het weerhoudt mijn moeder er niet van mijn muzieksmaak af te keuren. Ze vereist zelfs dat ik er thuis met een koptelefoon naar luister, net als mijn vader. Muziek hoort het woord van god te verkondigen, is haar overtuiging. Ook die van haar ouders?
‘Wanneer denk je ze het te hebben gevraagd?’
‘Morgen?’
‘Dat is het laat. Het immers zaterdag al en ik heb nog geen kaartjes. Kan het niet vanmiddag?’
‘Vanmiddag moet ik boodschappen halen en stofzuigen. Ik denk daar rond vijf uur mee klaar te zijn. Ik zal er voor zorgen dat ik het ze daarvoor heb gevraagd, oké?’
Boodschappen halen, stofzuigen? Ik hoef nooit wat in het huishouden te doen.
‘Oké, dan bel ik je om vijf uur.’
‘Afgesproken.’
Dennis heeft blijkbaar genoeg gehoord. Even stil als hij is verschenen, verdwijnt hij. Ik zie hem nog net door de hoofdingang naar binnen glippen. Barbra noteert op een papiertje haar telefoonnummer.
Vijf voor vijf draai ik het op de grote grijze PTT-telefoon in onze huiskamer, net als mijn moeder even naar boven is. Die van haar neemt op.
‘Met Voorbij.’
Ze klinkt afgemat.
‘Goedemiddag, mevrouw Voorbij. U spreekt met Ben Beenen, een klasgenoot van Barbra. Is zij thuis?’
‘Moment.’
Zonder de hoorn af te dekken, roept ze:
‘Barbra, ene Ken Beenen voor je aan de telefoon! Van school!’
Er volgt gestommel en gelach, wat klinkt als hinniken.
‘Hihihi. Mijn moeder noemde je Ken. Dan ben ik zeker Barbie?’
‘Heel leuk, Barbra. Heb je het je ouders al gevraagd?’
‘Wat?’
Ze vraagt het echt.
‘Of je wors… Of je zaterdag met mij mee mag naar Golden Earring.’
‘Gol…? O, ja. Een ogenblik.’
Zij dekt de hoorn wel af. Ik hoor mijn eigen adem onrustig beuken als een verre zee tegen een kust. In gedachten zweef ik er naar toe. Met één zin zet ze me terug op aarde.
‘Ik mag van mijn moeder als ik van mijn vader mag.’
Teleurgesteld klik ik met mijn tong.
‘En die komt pas om zeven uur thuis.’
‘Dat is te laat. Om half zes sluit de kassa. Daarna kunnen kaarten alleen nog op de avond zelf worden gekocht.’
‘O, maar mijn vader is de moeilijkste niet. Die eet uit mijn hand. Ga er maar gerust vanuit dat ik mag.’
Ze blijft me verbazen.
‘Zeker weten?’
‘Zeker weten.’
‘Dan bel ik nu de kassa.’
|
