|
jouw ogen die steeds kleiner
zich versmallen tot een streep
maar groter schijnen dan planeten
die hier blijven willen (gevangen)
in het door hen reeds uitgetekende gezicht
je stem, zo fluisterend warm (jij merkt het niet)
en toch zo volumineus, leest 't hart
raakt 't golvend aan (kan je het proeven?)
't gevoel dat zonder woorden praat
en vonkend overspringt
met vingers die zo strelend graag
mijn rimpels volgen (als zijn 't pianotoetsen)
stuw jij mij naar de dag;
ik volg jouw blik door 't venster
en zie nog slechts 't heelal
wanneer je rood kleurt (om mijn letters, grepen)
denk ik aan zomerse frambozen
en al mijn woorden zijn ons huis
je draagt het dak op schouders
en in je borst een deur
(tot jou)
sunset 14-01-2014
http://sunset.deds.nl
|