 |
| CelDewaide - 00:19 30-12-2005 |
|
|
Onrust In de dagen na zijn dood trachtte hij vergeefs terug te klimmen in zijn koude lijf
zijn slanke vingers stijf
van het proberen
haakten in elkaar
ter hoogte van zijn borst
er kwam geen einde aan zijn dorst naar leven zelfs op het kerkhof bleef zijn onrust zweven om daarna neer te strijken in mijn hoofd
|
|
|
Reactie gegeven door InekeWolf - 17:49 02-01-2006 |
|
|
|
Hallo Cel,
Dit vind ik een erg geslaagd gedicht, heel beeldend ook. De laatste twee regels echter mag je van mij schrappen.
Groetjes,
Ineke
|
|
Reactie gegeven door Lilian_C - 03:25 02-01-2006 |
|
|
|
Cel, fijn je hier te lezen!
Ja, schrijven over de dood. Ik deed dat lange tijd en nog.
Wat het gedicht betreft.
Het is alsof het stiller mag. Iets ingekort. Volgens mij geef je net dat beetje teveel prijs.
Misschien een optie ook om het gedicht in tt te schrijven.
Hartelijke groet en de beste wensen voor 2006
Lilian
|
|
Reactie gegeven door kees-godefrooij - 22:06 01-01-2006 |
|
|
|
Dit is een prachtig gedicht, Cel. Na lezing van de eerste twee strofes kun je nauwelijks wachten om de volgende regels te consumeren. Deze regels stellen niet teleur, ze leiden tot het predikaat prachtig gedicht. Toch zou dit een subliem gedicht kunnen zijn, een gedicht dat de spanning opwekt die je aan de rand van een ravijn beleeft, als zich de peilloze diepte voor je uitstrekt en jij het idee krijgt om…
Het gevoel dat dan je ervaart in je maag, zo zou dit gedicht kunnen zijn.
Dag,
Kees
|
|
Reactie gegeven door CelDewaide - 00:25 31-12-2005 |
|
|
|
Miranda,
Dankjewel voor het welkom.
“Onrust” heeft mijns inziens niks te maken met het gegeven dat er meer is tussen hemel en aarde. Het gedicht is eerder een vrij nuchtere constatering dat de onrust van een stervende overdraagbaar is aan degenen die er bij aanwezig zijn.
Een sterfbed confronteert je met de betrekkelijkheid van leven. Zeker als je constateert dat het leven dat ophoudt te bestaan een open einde heeft; wat zou er zijn gebeurd als….
Dat ‘als’ ligt besloten in de gedachte van degene die tegen zijn wil afscheid neemt maar ook in de gedachten van de achterblijver. Ook hij wordt geconfronteerd met het eindige, een besef dat onrust voedt en vragen met nieuwe vragen beantwoordt.
In dit gedicht probeer ik het gevoel te verwoorden van degene die overleeft, de doodstrijd zag en verder moet met de herinnering aan het gevecht dat ook ooit zijn deel zal zijn.
Bij elk overlijden dat ik meemaak nemen de schermutselingen met de dood in mijzelf toe. De onrust groeit.
Trigger voor dit gedicht waren de vreemde klauwende handen van mijn vader die door een gediplomeerd aflegger in elkaar waren gewrongen. Het heeft gemaakt dat ik bij elk lijk naar de handen kijk, die vaak meer zeggen dan een gezicht.
groet,
Cel
|
|
Reactie gegeven door MirandaMei - 21:56 30-12-2005 |
|
|
|
Cel,
Met een programma als 'Char' bijna wekelijks op t.v. ben ik redelijk goed op de hoogte van wat er zo'n beetje om ons heen gebeurt als wij het niet weten.
Jouw gedicht doet me sterk aan dat soort zaken denken. Ik vind het frappant, maar ook goed, en niet alleen om de inhoud, maar ook om de vorm, zoals het subtiele binnenrijm.
welkom op de Lettertempel,
M.
|
|
Reactie gegeven door ava_lon - 20:41 30-12-2005 |
|
|
|
hoi cel, ik las deze op DT al en ben stil verder gegaan
deze raakt me
ik ben erg je blij je hier te zien..van harte welkom
groeten van ava
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
