Warme lucht - Afl. 1 van 2
Op een klein veld aan een bosrand, met opmerkelijk dik gras vlijden ze zich neer. Ze hadden lang gelopen in de hitte, maar het meisje had nergens willen rusten. Hij had onderweg weinig gezegd en keek ook nu nauwelijks naar haar, omdat zij hem toch minder interesseerde dan hij had gedacht. Nochtans schoof hij, nu ze zaten, dichter naar haar toe, maar zó dat de opzet gering leek. Hij stak voor de grap zijn hand naar haar uit alsof hij haar wilde kietelen. Ze negeerde de beweging, of was met haar aandacht bij iets anders.
    De zomerhitte legde een dikke, drukkende deken over het landschap; een doorzichtige, bijna vloeibare luchtlaag waarin geuren circuleerden en bruine insecten hingen die nauwelijks van plaats veranderden. Hij ging liggen, trok een halm uit de grond en stak die tussen zijn lippen, zoals ze deden in Franse films vroeger; zo kon het lijken of hij belangstelling had voor de zomerse wolken recht boven hem: bijvoorbeeld dat 17e-eeuwse galjoen met gebolde zeilen, dat boers voortdreef op een lichtblauwe zee.
    Hij dacht: waarom heb ik eigenlijk haar gezelschap gezocht?.. ik ken haar nauwelijks... Zij had gezegd haar moeder, die in een andere stad woonde, te willen bezoeken, omdat zij haar al een hele tijd niet had ontmoet. Hij had verder niets gevraagd en zo waren ze vanzelf op weg gegaan, voor een lange tocht. – We hadden op de streekbus moeten stappen, dacht hij al na een kilometer.
    In haar rood-wit-geruite jurk zat zij op een meter van hem af, waarbij haar rug en benen nagenoeg een driehoek vormden. Het meisje had een knap uiterlijk en een slank figuur. Beweeglijker dan hij hield zij zich bezig muggen van haar armen te verjagen. Soms deed ze of ze was gestoken en sloeg erop, waarbij haar blonde haren opwaaiden. Daarna zoog ze zogenaamd het bloed uit. Ze zei zonder hem aan te kijken: "Dat je daarnet stiekem aan mij wilde zitten, heb ik heus wel gemerkt!" Het leek hem dat ze slechts een feit konstateerde, en niet zeer ontstemd was.
    Ik weet niet eens hoe haar naam is, dacht hij. Hij rolde een beetje naar haar toe omdat hij die wilde vragen, alsook om de ingevallen stilte niet te laten voortduren.
    "Hoe heet je eigenlijk voluit?" vroeg hij, – een herhaling van toen ze nog door de verdroogde karresporen in het veld liepen, en waarop zij niet had gereageerd. – Kan het me eigenlijk iets schelen, dacht hij.
    "Terri Triksel."
    "Dat zal wel niet." – "Ja echt!"
    Moet ik mij hier niet tegen verzetten? vroeg hij zich af, heb ik geen recht op normaal gedrag? Deze "conversatie"... haar antwoorden... belachelijk maak ik me zo... zij kan wel denken dat ik op haar verliefd ben. Nee zeg, in hemelsnaam...
    In de weer ingetreden stilte, (slechts een paar vogels floten in de verte of ritselden in de bosrand), sprong Terri Triksel plots overeind en ging dwars over hem heen liggen. Hij voelde haar weke gewicht overal. Ze gaf hem haastig tien minieme kusjes in de omgeving van zijn wangen en lippen. Hij lag onder haar als vastgeklonken, plat op de aarde, zijn armen uitgestrekt als van schrik. – Bah, dacht hij, het bloed van die muggen in haar mond, en het scheelde niet veel of hij was misselijk geworden.
    Ze kroop weer overeind en ging zitten als tevoren. "Zo is het wel weer genoeg," zei ze luchtig. "'t Is jammer dat je geen baard draagt... waarom heb je eigenlijk geen baard? Van mannen met baarden houd ik juist! Dat zoent lekker... Maar jij zegt weinig, vraagt alleen maar dingen die volstrekt niet van belang zijn. Wil je nog steeds niet aardig tegen mij zijn? Mij een leuk sprookje vertellen?"
    Zij deed dan wel lief, zei hij bij zichzelf, maar het is de vraag of ze dat ook is. Misschien een klein beetje... Maar iets met haar beginnen zou automatisch op een mislukking uitlopen, dat was zeker. Want ik moet sterk zijn, mij niet laten meeslepen. Het is riskant om sympatiek te zijn. Zij rook naar frambozen... Kijk uit, voor je het weet heeft ze je helemaal in haar macht, met haar warme geuren en strelende adem. – Zodra je in die wolk van een meisje terecht komt, ben je verloren; dat is bekend; een natuurlijk fenomeen. Alleen als je wéét dat dat bestaat, ben je misschien niet weerloos; heb je een verlossend medicament in handen.
    "Niet aardig!" antwoordde hij met iets van hoon, "ik doe toch gewoon? Wat is daar niet aardig aan?" – Maar het meisje leek hem niet te horen. Hij staarde een poosje langs zich omlaag.
    Verderop in een weiland dichtbij een boerenplaats, stond een machtige hijskraan, die telkens stukjes naar voren of achteren reed en zijn lange hals draaide als een prehistorisch monster. Voor welke werkzaamheden was niet te bepalen. –
    Hij had er opeens genoeg van, van de warmte, van haar, van alles. "Van leuke sprookjes heb ik geen verstand, antwoordde hij alsnog, "alleen van erge; alleen daarvan kan ik meepraten." –
    Hij richtte zich op. "Zullen we onder die bomen gaan zitten, het is veel te warm hier." – "Nee," zei zij, "daar is het nat en vies met hondedrollen en hier is het beter." Ze wreef nog over haar arm. "Trek dan je hemd uit, als je het warm hebt!" – "Nee," zei hij, "dan verbrand ik juist in die zon!"
    Hij werd weer, – meer dan door haar, beziggehouden door de warme zomerlaag boven het veld, die je niet kon zien maar overal voelen. Hij bedacht dat men uit een heel hoog vliegtuig schilderijen, grafstenen en zware gebonden muziekpartituren af zou moeten werpen, die dan met een klap schuin half in de aarde bleven steken. – "Ik wou dat ik die neervallende dingen kon schilderen," zei hij hardop.
    – "Neervallende dingen?.." Zijn mededeling leek haar maar weinig te boeien. Ze ontdeed zich kuis van de zilveren schoentjes waarin haar voeten gevangen waren. Haar tenen met kleurloos gelakte nagels liet ze even bewegen in de vrije lucht. – Daarna trok ze haar benen op en sloeg haar armen om haar knieën.
    "Jij bent gek," zei ze, terwijl ze nog scheen na te denken en plukte verstrooid aan haar scheenbeen. Hij dacht eraan de mieren en kevers die over de grond renden, te vangen en in de bovenrand van haar kleren te laten vallen, maar hij achtte zich daarvoor toch iets te volwassen. "We bivakkeren hier nu wel weer lang genoeg," zei hij opverend, "nog langer blijven is zinloos. Ben je uitgerust? Dan gaan we de tocht weer opnemen." Maar zij scheen daar niet aan te denken.
    "Ga eens zitten zoals een net meisje betaamt," zei hij om nog even door te gaan. – "Als je daar niet tegen kunt, dan kijk je maar de andere kant op; wat is er te zien aan een broekje?" Ze keek of ze iets grappigs had gezegd en rekte zich uit.
    – Hij had in het begin nog gedacht dat het avontuurlijk was om met het meisje door de velden te wandelen, maar voornamelijk teleurstellend en vervelend was dat gebleken. Indolent voelde hij zich nu, door de hete wind die strelend over het veld ging, en hij werd wat duizelig door de geur van het bolle gras overal. "Waarom moest je uitgerekend met die warmte naar je moeder?" klaagde hij en zuchtte.
(Wordt vervolgd met nog één aflevering).