|
rust zwijgt door de donkere nacht grijpt het grijs van wolkenwit tover kust de stilte wakker maneschijn licht helder zacht
‘t tijdloos bonzen van een hart laat in verten ziel verstikken geen demonen meer noch zwart liefde kan de dood zelf strikken
sterrenstrepend over zeeën schaduwloos de glazen gloed pralend glinsterende leegte eens verstilt de wildste vloed.
sunset 03-12-2007
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|